Mijn laatste weken

De laatste weken zijn aangebroken. Afgelopen weekend heb ik Nienke, de volgende projectmanager, opgehaald van het vliegveld in Blantyre. De weken, maanden zijn omgevlogen. Ik heb zoveel indrukken opgedaan en zoveel geleerd van Malawi, de mensen en van ontwikkelingshulp. In mijn eerste blog had ik het over verschillende manieren van helpen en daar heb ik in de afgelopen maanden meer van te zien gekregen. Er zijn zoveel organisaties die Afrika graag verder willen helpen ontwikkelen. Iedereen met zijn eigen goede bedoelingen, maar misschien niet altijd even opbouwend. Ik heb gemerkt dat veel mensen in Malawi zo leren hun hand op te houden en verwachten dat je ze helpt. Niet gek natuurlijk want dat wordt natuurlijk ook veel gedaan, maar helpen we ze daar ook mee? Wat is de reden dat wij ze hier op hetzelfde niveau willen hebben als in de westerse wereld? Zijn zij zelf niet verantwoordelijk voor hun eigen ontwikkeling? Welke kant willen ze op, wat vinden ze hier belangrijk?
Laat ik zeggen dat wij met het “School Meals Programme” (SMP) in ieder geval proberen de kinderen een betere toekomst te geven door ze zo op te leiden, dat ze zelf kunnen gaan nadenken over waar ze heen willen en wat ze belangrijk vinden. In gesprekken met kinderen merk je dat hun wereld nog zo klein is. Ze hebben niet de wensen die de westerse kinderen hebben. De wensen van de kinderen hier zijn veel meer basic. Ze gaan over eten, een schrift voor school en soms wat geld voor extra kleren. Het komt niet bij hen op om een DS of een laptop te willen. Dat zit helemaal niet in hun referentiekader. Is dat nu erg? Nee, ik denk het niet. Dus waarom willen we ze dan zo graag naar dat niveau hebben? Is het om ons zelf beter te voelen of willen we echt delen? Als we echt zouden willen dat ze op ons westerse niveau komen dan zouden we ze de mogelijkheid moeten geven om hun producten te exporteren en zouden wij onze eigen markten niet zo moeten beschermen.
Veel gesprekken heb ik hier gehad met zowel lokale mensen als vrijwilligers en expats over ontwikkelingshulp en samen komen we er niet goed uit. Tot die tijd denk ik dat we met het SMP op een duurzame manier helpen aan de ontwikkeling van dit land.
Het land dat mij ook mezelf heeft helpen ontwikkelen. Wat ben ik mezelf tegengekomen op sommige momenten! Het alleen zijn op momenten dat dingen niet goed gaan, alleen jezelf aan kunnen kijken en natuurlijk ook het missen van mijn familie was pittig. Maar het is ook iets dat me alleen maar sterker heeft gemaakt en waardoor ik erg trots op ze ben, want alles is heel goed gegaan. En misschien wel het belangrijkste, hoe confronterend dat ook mag zijn: ze redden het prima zonder mij.
Werkgerelateerd kan ik zeggen dat ik geduldiger ben geworden, dat ik geleerd heb dat ik helaas niet alles zelf in de hand kan hebben. Dat niet iedereen dezelfde drive heeft en dat ook ‘gewoon’ prima is. Dat dan ook de doelen wel worden bereikt. Kortom, een geweldige ervaring die me heeft laten groeien in heel veel verschillende opzichten. Ik wens Nienke heel veel plezier en succes. En ik, ik ga Malawi zeker missen, het land én de mensen.

Zikomo Kwambiri Malawi!