Hoe 1 dag in Afrika een ontuitwisbare indruk maakt

Elke donderdagochtend verzamelen moeders en kinderen zich bij Health Centre St. Lukes. Ze zijn hier omdat ze in aanmerking komen voor het Supplementing Feeding Programme. Dat is bedoeld voor kinderen die ondervoed zijn en voor zwangere vrouwen of moeders die borstvoeding geven en wat extra eten kunnen gebruiken. Het WFP voorziet in eten (super cereal; soort super pap) voor deze kwetsbare doelgroep. Deze donderdagochtend ben ik hier niet alleen om het uitdelen van voedsel te monitoren, ik heb drie bezoekers van Netwerk VSP (een dochteronderneming van PostNL) bij me: Carola, Joelle en Bo. Zij hebben vorig jaar een prijsvraag gewonnen ivm sponsoracties om geld in te zamelen voor het WFP. Ze mogen nu zelf een kijkje komen nemen in Malawi om te zien wat het WFP en PostNL hier doen.

De zuster van het Health Centre legt ons uit dat ze van alle kindjes die komen het gewicht en de lengte opmeten en de omvang van de bovenarm. Dit noteren ze in het gezondheidsboekje dat elk kindje bij de geboorte krijgt. Kindjes die onder de norm zitten krijgen pap mee naar huis als extra voeding om aan te sterken. We mogen meehelpen om de kindjes op te meten. Het wegen van een kindje gaat doormiddel van het kindje in een doek te hangen aan de weegschaal. Er is een meetlat voor de lengte, kindjes die kunnen staan mogen staan, de andere leggen we erop. De bovenarm wordt gemeten door middel van een meetlint. Een beetje angstig kijken sommige kleintjes wel naar al die Azungu’s (blanken). Dit is wel weer even anders dan alleen monitoren, we zijn nu letterlijk zelf aan het helpen, dat komt qua gevoel nog meer bij je binnen. Het maakt behoorlijk wat indruk op ons dat een kindje van 4,5 jaar slechts 15 kilo weegt. Tervergelijking: in Nederland heeft een kindje van 2 jaar dat gewicht. Carola heeft kleding van haar eigen kinderen meegenomen om uit te delen, daar zijn moeders en kinders erg blij mee. Ook de knuffelbeestjes doen het goed. De azungu’s blijken dan toch een stukje minder eng.

In de auto op weg naar onze tweede bestemming van de dag is het stil. Het is confronterend om te zien dat kinderen hier een groei achterstand hebben doordat ze te weinig of te eenzijdig voedsel krijgen. Dat maakt ook dat het even schakelen is om in het enthousiasme en de vrolijkheid van een basisschool op te gaan. Maar in de wetenschap dat het WFP en ook de hulp van PostNL echt het verschil kunnen maken, is het goed en kunnen we ons laten gaan in de zee van honderden lachende gezichtjes die nu voor ons staan. We bekijken de voortgang van de bouw, die gaat goed, ze zijn op deze school bijna toe om het dak te leggen van de (voedsel)opslagplaats. Goed nieuws want dat betekent dat een klaslokaal die nu als opslagplaats wordt gebruikt weer gewoon als klaslokaal kan fungeren en dat het voedsel straks op een veilige en hygiënische manier bewaard kan worden. We lopen door naar de plek waar deze ochtend gekookt wordt (de keuken is natuurlijk nog in aanbouw). De kookmoeders demonstreren hoe pap te maken en daarna mogen wij het overnemen. Als het klaar is, staan de leerlingen al netjes opgesteld in een rij en kunnen we iedereen voorzien van een bordje pap. Vervolgens duiken we bij groep 8 naar binnen om een les aardrijkskunde te volgen. Bo wordt inmiddels een klein beetje zenuwachtig, zij gaat het stokje van de docent namelijk overnemen om de leerlingen een les over Nederland te geven. Ze heeft het heel goed voorbereid en het wordt een groot succes! Zeker als we op het einde potloden, stiften en balonnen uitdelen. En ja hoor, ook de leerkracht en het schoolhoofd vinden een ballon best leuk. Mooi toch dat het soms zo simpel en klein kan zijn!

Deze keer is het in de auto op weg terug naar ons hostel een stuk minder stil. Enthousiast wordt er nagepraat over de leuke ervaring op school. De opmerking die mij het meest opvalt is die van Joelle en Bo, ze beschrijven deze dag als één van de mooiste dagen van hun leven. Ik word weer even herinnerd aan mijn eerste dagen hier en mijn eerste ervaringen op school en het health centre. Afrika doet wat met je. Ik vind het nog steeds een groot voorrecht dat ik hier niet één of twee dagen ben maar vijf maanden mag zijn.

In een goede Afrika ervaring mag een mooie tour door de omgeving natuurlijk niet ontbreken. We zijn inmiddels een dag verder en rijden, na nog een andere school en een huisbezoek bij één van de leerlingen, door de prachtige natuur. Links en rechts zien we continu de prachtige “purple trees” staan, de baobab boom komt voorbij en overal zien we ook mensen en dieren. We stoppen bij een plek waar we zelfs olifanten en nijlpaarden kunnen zien. Het is een fantastisch gezicht. Ondanks dat zijn de dames het roerend met elkaar eens over dat ons werk op de scholen en in de health centers het meeste indruk heeft gemaakt. Moe maar zeer voldaan stappen ze de volgende ochtend het vliegtuig in. Om alles nog maar eens rustig her te beleven. Want één ding is zeker: Afrika maakt een onuitwisbare indruk op je.

Volgend verslag komt weer van Bart!

Groeten Nienke