Een week met contrasten... TIA?!

“Voordat we over de voortgang van de bouw van de keuken, eetruimte en opslagruimte gaan praten, wil ik graag eerst een verhaal met jullie delen”, zegt het schoolhoofd tegen Sellina en mij. “Natuurlijk kan dat”, geef ik aan. Het schoolhoofd gaat verder: “Gisteren hebben we één van onze leerlingen van groep 7 verloren, het is vandaag een trieste dag voor onze school”. Onherroepelijk merk ik dat ik op het puntje van mijn stoel ga zitten en alle aandacht op zijn verhaal richt. Voorzichtig vraag ik wat er is gebeurd. Hij vertelt ons dat de broer van de leerling een puppy heeft meegenomen naar huis die hij had gevonden bij een riviertje. Een schattig speelse beestje die in zijn enthousiasme de jongen heeft gebeten. Anderhalf week later had de jongen verschijnselen van algehele maleise, hoofdpijn, verkramping en verlamming. Constatering: rabiës (hondsdolheid). Een inenting was al te laat en de jongen is overleden. Twee weken later wordt het zusje, de leerling uit groep 7, ook gebeten door dezelfde hond. En je wilt het niet geloven, maar hetzelfde is gebeurd. Ook het meisje is overleden aan de gevolgen van rabiës. In twee weken tijd heeft het gezin een zoon en dochter verloren. Ik word stil, heel stil. Soms kan nieuws rauw op je dak vallen.

TIA
Een afkorting die ze hier regelmatig gebruiken. This Is Africa. Onwetenheid over de gevaren van een onbekende (niet gevaccineerde) hond, gebrek aan adequaat handelen na een hondenbeet, medicijnen om de kinderen te redden te duur en ook buiten handbereik. Het enige dat ik kan denken is klote TIA. Hoe geweldig ik het continent ook vind, dit is een gitzwarte kant die jammergenoeg ook bij Afrika hoort.

Hana Luca...is ze er of is ze er niet?!
Inmiddels kunnen we Hana Luca wel een soort van adoptie leerling van het WFP/PostNL team noemen. Sellina, Simeon en ik vonden het de hoogste tijd worden om een surprise bezoek te brengen aan haar school. Om te zien of onze dame ook daadwerkelijk naar school gaat zoals we met haar moeder hebben afgesproken. Een warm onthaal wacht ons op de school door de enthousiaste kinderen, we banen ons een weg naar het kantoor van het schoolhoofd. We vertellen haar over hoe we Hana Luca hebben ontmoet en haar stimuleren om naar school te gaan. Het schoolhoofd vindt het fantastisch dat we dat doen en vertelt ons het goede nieuws dat Hana Luca op school is! En even later staan we bij haar in groep 2 om haar aan het werk te zien. Super!!! En het wordt zelfs nog beters... het blijkt dat het broertje van Hana Luca nu ook naar school gaat. Samen met de kinderen maken we er een klein feestje van voordat we weer gaan. Dit maakt onze dag, fantastisch om de kinderen op school te zien!

This Is Africa...again
Twee totaal verschillende verhalen. De één triest, verdrietig en machteloos. De ander blij, goed en hoopvol. Het contrast tussen beide is groot. Ook dat is Afrika. Contrasten kom je hier dagelijks tegen. Arm en rijk, droogte en overstroming, zwart en blank, etc. Daartussen word je heen en weer geslingerd, en dat is af en toe best bizar. Maar er is een klein relativerend mantra dat helpt op zo’n moment...TIA

En wat is er in de tussentijd op de scholen gebeurd?
We zitten volop in de bouwfase. En zoals het zo’n beetje met elk project loopt, kunnen we ruwweg drie categoriën ontdekken bij de scholen. We hebben de ijverige en goed presterende scholen. Daar zijn de eerste afgeronde keukens, eetruimtes en opslagplaatsen al gespot. Heel wat high fives en complimenten delen we uit op deze scholen. De sfeer is er altijd zeer aangenaam te noemen en we lachen veel. Categorie twee zijn de degelijke middenmoters. Gestaag verloopt de bouw, de meesten zijn met het dak bezig of inmiddels toe aan de afwerking van het gebouw. Duimpjes steken we hier omhoog en teksten als “Come on, keep up the good work” roepen we uit. De laatste categorie is de hoofdpijn categorie, positief geformuleerd “onze scholen met speciale aandacht”. Hier probeer je de ene keer de “boos wordt tactiek”, de andere keer de “samenwerk tactiek”, en weer een andere keer de “op het gevoel in spelen tactiek”. Dit in de hoop dat er eentje gaat werken en ze het licht gaan zien. Bij de meeste scholen is dit ook het geval. Maar een paar... tja daar gaan we nu een meeting organiseren met de community, docenten, school management committee en de kookmoeders . Deze scholen snappen nog niet dat de gebouwen hun eigendom zijn/worden en dat ze nu echt empowerment moeten laten zien in het project. Dat gaan we ze de komende week nogmaals vertellen. En ik kan je verzekeren... ik heb er zin in! Het streven is nog steeds om alle gebouwen half december af te hebben. Want voordat het regenseizoen volop losbarst willen we alle gebouwen klaar voor gebruik hebben zodat de kids lekker hun bord pap kunnen eten.


Zikomo en Tiwonana!

Nienke