De onmisbare supply chain van het WFP
Door: Bart Voet
Blijf op de hoogte en volg Nienke & Bart
17 September 2013 | Malawi, Lilongwe
“Muli Bwanji sir Bart!”
Mijn in het vliegtuig geleerde begroetingen in Chichewa verdwijnen als sneeuw voor de zon. Sta ik alsnog met mijn mond vol tanden op Lilongwe airport, voor een vriendelijk lachende Malawiaanse WFP chauffeur. Want dat is het eerste dat me hier opvalt: man, vrouw, agent, leraar of kinderen; iedereen is vriendelijk en lacht. Het is lastig doorgronden hoe dit komt. Ik hou me vast aan de verklaring dat de bevolking hier nooit onderdrukt is geweest, ondanks het Engelse koloniale verleden. Dat laatste komt goed uit, want met Engels als tweede voertaal kan ik toch een gesprek met mijn chauffeur aanknopen.
Terwijl we in de grote witte jeep naar het WFP hoofdkantoor rijden, schiet het landschap met de kenmerkende Afrikaanse bomen aan me voorbij. Er lopen veel Malawianen met allerlei producten op hun hoofd langs de weg, wie weet hoe lang ze al onderweg zijn of hoe ver ze nog moeten. Enkele gelukkigen zijn opvallend genoeg in het bezit van een met-duct-tape-geassembleerde fiets, die de trip voor hen wel een stuk aangenamer maakt. In de verte probeert een man zijn zojuist gevangen lokale delicatesses te verkopen: geroosterde muizen en vogeltjes op een stokje. “ I think I’ll just skip this one”, zeg ik tegen de chauffeur, die me zojuist heeft aangeboden even wat ‘Mbewa and Mbalame’ voor mij te kopen. Afgaand op zijn harde lachen, vermoed ik dat ik niet de eerste ben die hij dit voorstel doet.
Mijn gedachten dwalen af. Hoe zou het me de komende vier maanden vergaan? I feel excited, het avontuur lonkt, het is af en toe ook spannend, maar ik voel me vooral vereerd dat ik dit namens PostNL mag doen. De opdracht vloeit voort uit de recente bezuinigingen die landen doorvoeren op hun ontwikkelingshulp. Ook het WFP heeft hiermee te maken en vandaar dat mijn project zich richt op kostenbesparing: hoe efficiënter de WFP supply chain werkt, des te meer geld beschikbaar voor de voedselvoorziening. In mijn volgende post zal ik dieper ingaan op het project, maar mocht je al wat meer info willen dan kun je die hier vinden: http://www.movingtheworld.nl/25/nieuws/150/bart-voet-nu-al-aan-de-slag/#.UjgUQH8aJMt.
Zoals Nienke al vertelde heb ik direct de eerste 2 weken een fieldtrip gemaakt, om interviews te houden en alle aspecten van logistieke keten te bekijken. Enorm waardevol voor het project, maar ik ben zelf ook een levenservaring rijker.
Op het WFP suboffice in Blantyre hebben we logistiek managers gesproken, het warehouse met het opgeslagen voedsel bezocht en de voorbereidingen op de ‘emergency response’ bekeken (1,7 miljoen Malawianen zitten de komende maanden zonder eten, daarover meer in de volgende blog). Maar het meest bijzonder vond ik het om te zien dat de medewerkers zo blij zijn met en trots zijn op hun samenwerking met PostNL. Iedere keer als ik me voorstelde als de nieuwe ‘logistical PostNL consultant’, gaan er deuren voor je open en wordt je overspoeld met informatie. Op het prikbord hangen meerdere krantenartikelen van voorheen uitgezonden projectmanagers, een cheque van Kids Moving the World en natuurlijk ook een foto van postbezorger Hans met z’n fiets.
Voedseldistributie in een WFP 4x4 truck naar de meest afgelegen scholen en ziekenhuizen in het zuidelijkste puntje van Malawi (Nsanje) is niet iets wat je iedere dag meemaakt. Het extra kussentje op de stoel kon niet voorkomen dat de reis over de ‘bumpy roads’ (zoals de chauffeur het lachend noemde) zonder gevolgen bleef. Ik moest letterlijk mijn handen tegen het dak van de cabine drukken om te zorgen dat ik er niet met mijn hoofd tegenaan zou vliegen. Deze ervaring (en blauwe plekken) gaf wel een goede impressie waarom het zo ongelofelijk lastig is dit soort plekken - voornamelijk gedurende het regenseizoen - te bereiken.
Verder was het erg leuk Nienke en haar collega’s in Zomba te ontmoeten en de voortgang van de bouw van keukens en storage rooms te ervaren. De interviews met sommige commercial subcontractors leverden soms bijzondere taferelen op: één ondernemer was zó trots dat hij enkele maanden geleden mijn Belgische collega op bezoek had gehad, dat hij de toen gemaakte foto met die ‘Azungu’ (=blanke) in A4 formaat boven zijn bureau had hangen. ‘Pretty awkward’ als je daar op zo’n moment achterkomt, “That’s how they roll”, was de gevatte opmerking van onze chauffeur om dit tafereel te verklaren.
Maar het meest indrukwekkend was het bezoek aan het vluchtelingenkamp. Het WFP zorgt ook voor de bevoorrading van dit kamp, waar 18.000 vluchtelingen uit voornamelijk Congo, Rwanda en Burundi wonen. Door problemen in de voedselvoorziening en een tijdelijke onverwachte verhoging van het aantal vluchtelingen zaten deze mensen al 2 weken zonder eten. Je voelt zoveel onmacht op het moment dat je daar bent en een klein meisje naar haar buik wijst terwijl ze je hoopvol aankijkt. Een appel en wat koekjes was het enige eten dat ik bij had, om onder de kinderen te verdelen.
De kinderen vragen je allemaal om foto’s van hen te maken; ze hebben geen spiegels en ramen, zien zichzelf daarom nooit in reflectie en vinden het geweldig om zichzelf op zo’n digitaal schermpje terug te zien. Het voelt vreemd en dubbel om in zo’n ongelukkige situatie foto ’s te maken, om hen op te vrolijken. De wetenschap dat er gelukkig de volgende dag een volle truck met eten zou arriveren kon niet voorkomen dat ik na ons bezoek enkele uren erg stil was.
Het geeft tegelijkertijd ook aan hoe belangrijk de hulp van het WFP op plekken in de wereld kan zijn. In mijn volgende post zal ik meer vertellen over mijn project en ervaringen hier op kantoor. In de tussentijd zal Nienke jullie weer een update geven.
Tot de volgende post,
Bart
Mijn in het vliegtuig geleerde begroetingen in Chichewa verdwijnen als sneeuw voor de zon. Sta ik alsnog met mijn mond vol tanden op Lilongwe airport, voor een vriendelijk lachende Malawiaanse WFP chauffeur. Want dat is het eerste dat me hier opvalt: man, vrouw, agent, leraar of kinderen; iedereen is vriendelijk en lacht. Het is lastig doorgronden hoe dit komt. Ik hou me vast aan de verklaring dat de bevolking hier nooit onderdrukt is geweest, ondanks het Engelse koloniale verleden. Dat laatste komt goed uit, want met Engels als tweede voertaal kan ik toch een gesprek met mijn chauffeur aanknopen.
Terwijl we in de grote witte jeep naar het WFP hoofdkantoor rijden, schiet het landschap met de kenmerkende Afrikaanse bomen aan me voorbij. Er lopen veel Malawianen met allerlei producten op hun hoofd langs de weg, wie weet hoe lang ze al onderweg zijn of hoe ver ze nog moeten. Enkele gelukkigen zijn opvallend genoeg in het bezit van een met-duct-tape-geassembleerde fiets, die de trip voor hen wel een stuk aangenamer maakt. In de verte probeert een man zijn zojuist gevangen lokale delicatesses te verkopen: geroosterde muizen en vogeltjes op een stokje. “ I think I’ll just skip this one”, zeg ik tegen de chauffeur, die me zojuist heeft aangeboden even wat ‘Mbewa and Mbalame’ voor mij te kopen. Afgaand op zijn harde lachen, vermoed ik dat ik niet de eerste ben die hij dit voorstel doet.
Mijn gedachten dwalen af. Hoe zou het me de komende vier maanden vergaan? I feel excited, het avontuur lonkt, het is af en toe ook spannend, maar ik voel me vooral vereerd dat ik dit namens PostNL mag doen. De opdracht vloeit voort uit de recente bezuinigingen die landen doorvoeren op hun ontwikkelingshulp. Ook het WFP heeft hiermee te maken en vandaar dat mijn project zich richt op kostenbesparing: hoe efficiënter de WFP supply chain werkt, des te meer geld beschikbaar voor de voedselvoorziening. In mijn volgende post zal ik dieper ingaan op het project, maar mocht je al wat meer info willen dan kun je die hier vinden: http://www.movingtheworld.nl/25/nieuws/150/bart-voet-nu-al-aan-de-slag/#.UjgUQH8aJMt.
Zoals Nienke al vertelde heb ik direct de eerste 2 weken een fieldtrip gemaakt, om interviews te houden en alle aspecten van logistieke keten te bekijken. Enorm waardevol voor het project, maar ik ben zelf ook een levenservaring rijker.
Op het WFP suboffice in Blantyre hebben we logistiek managers gesproken, het warehouse met het opgeslagen voedsel bezocht en de voorbereidingen op de ‘emergency response’ bekeken (1,7 miljoen Malawianen zitten de komende maanden zonder eten, daarover meer in de volgende blog). Maar het meest bijzonder vond ik het om te zien dat de medewerkers zo blij zijn met en trots zijn op hun samenwerking met PostNL. Iedere keer als ik me voorstelde als de nieuwe ‘logistical PostNL consultant’, gaan er deuren voor je open en wordt je overspoeld met informatie. Op het prikbord hangen meerdere krantenartikelen van voorheen uitgezonden projectmanagers, een cheque van Kids Moving the World en natuurlijk ook een foto van postbezorger Hans met z’n fiets.
Voedseldistributie in een WFP 4x4 truck naar de meest afgelegen scholen en ziekenhuizen in het zuidelijkste puntje van Malawi (Nsanje) is niet iets wat je iedere dag meemaakt. Het extra kussentje op de stoel kon niet voorkomen dat de reis over de ‘bumpy roads’ (zoals de chauffeur het lachend noemde) zonder gevolgen bleef. Ik moest letterlijk mijn handen tegen het dak van de cabine drukken om te zorgen dat ik er niet met mijn hoofd tegenaan zou vliegen. Deze ervaring (en blauwe plekken) gaf wel een goede impressie waarom het zo ongelofelijk lastig is dit soort plekken - voornamelijk gedurende het regenseizoen - te bereiken.
Verder was het erg leuk Nienke en haar collega’s in Zomba te ontmoeten en de voortgang van de bouw van keukens en storage rooms te ervaren. De interviews met sommige commercial subcontractors leverden soms bijzondere taferelen op: één ondernemer was zó trots dat hij enkele maanden geleden mijn Belgische collega op bezoek had gehad, dat hij de toen gemaakte foto met die ‘Azungu’ (=blanke) in A4 formaat boven zijn bureau had hangen. ‘Pretty awkward’ als je daar op zo’n moment achterkomt, “That’s how they roll”, was de gevatte opmerking van onze chauffeur om dit tafereel te verklaren.
Maar het meest indrukwekkend was het bezoek aan het vluchtelingenkamp. Het WFP zorgt ook voor de bevoorrading van dit kamp, waar 18.000 vluchtelingen uit voornamelijk Congo, Rwanda en Burundi wonen. Door problemen in de voedselvoorziening en een tijdelijke onverwachte verhoging van het aantal vluchtelingen zaten deze mensen al 2 weken zonder eten. Je voelt zoveel onmacht op het moment dat je daar bent en een klein meisje naar haar buik wijst terwijl ze je hoopvol aankijkt. Een appel en wat koekjes was het enige eten dat ik bij had, om onder de kinderen te verdelen.
De kinderen vragen je allemaal om foto’s van hen te maken; ze hebben geen spiegels en ramen, zien zichzelf daarom nooit in reflectie en vinden het geweldig om zichzelf op zo’n digitaal schermpje terug te zien. Het voelt vreemd en dubbel om in zo’n ongelukkige situatie foto ’s te maken, om hen op te vrolijken. De wetenschap dat er gelukkig de volgende dag een volle truck met eten zou arriveren kon niet voorkomen dat ik na ons bezoek enkele uren erg stil was.
Het geeft tegelijkertijd ook aan hoe belangrijk de hulp van het WFP op plekken in de wereld kan zijn. In mijn volgende post zal ik meer vertellen over mijn project en ervaringen hier op kantoor. In de tussentijd zal Nienke jullie weer een update geven.
Tot de volgende post,
Bart
-
18 September 2013 - 07:10
Ad Creusen:
Hoi Bart,
Leuk geschreven verslag met veel herkenbare zaken.
Ik ben benieuwd naar het vervolg.
Succes met je project,
Ad Creusen -
18 September 2013 - 08:45
Christa Van Oosten:
Hoi Bart,
Leuk en ontroerend verhaal.
Als je wat verder bent met het project hopelijk eens Skypen met ons (collega projectmanagers) om te sparren.
Verder heel veel succes gewenst, ik lees nu al dat je er persoonlijk door zult groeien (heel mooi).
Groetjes,
Christa -
18 September 2013 - 09:57
Marloes Arkesteijn:
Bart Foot! Wat een belevenissen en indrukken allemaal, volgens mij wordt dit een hele mooie waardevolle periode, zowel voor jouzelf als voor de kids in Malawi!
Wij vertrekken over 2,5 week, hopelijk zijn we rond december in Malawi en kunnen we je nog een bezoekje brengen! -
18 September 2013 - 10:19
Anneloes:
Wow Bart, wat heb je in korte tijd al veel beleefd...
Heel veel succes daar, ik plaats de link naar je bericht hier op SharePoint! -
18 September 2013 - 11:27
Ebru:
Bart, super leuk en gaaf dat je dit doet!
Mooi geschreven ook. Succes daar :) -
18 September 2013 - 12:18
Marije:
Ha Bart!
Mooi verhaal en mooie foto's ook! Mooie impressie van wat je tot nu toe al hebt beleefd.
Zo te zien heb je het goed naar je zin en ben je mooie dingen aan het doen.
Keep us posted! -
18 September 2013 - 15:50
Joop:
Hoi Bart, Wat een indrukken in de eerste weken. Weet je waar je beginnen moet. We hebben er vaak over gesproken. Succes man!! Ben benieuwd naar je volgende ervaringen. Veel succes!! -
18 September 2013 - 17:12
Mariëtte:
Mooi blog en prachtige plaatjes, Bart. Keep up the good work! -
18 September 2013 - 22:56
Eduard:
Bart wat een leuk verhaal en herkenbare foto's. Suc6 Eduard -
19 September 2013 - 00:13
Mama:
Indrukwekkend Bart.
We spreken mekaar nog via skype
Xx -
19 September 2013 - 07:30
Mama:
Indrukwekkend Bart.
We spreken mekaar nog via skype
Xx -
19 September 2013 - 08:48
Lianne:
Hi Bart,
Wat een mooi verhaal en goede foto's. Zo beleveneven we je avonturen en levenservaringen toch met je mee. Succes met je project.
groeten Lianne -
19 September 2013 - 11:06
Joelle:
Mooi verhaal Bart. Heel veel succes en misschien dat ik je volgende week nog zie! Tiwonanna! -
19 September 2013 - 11:08
Yassine:
Hi Bart,
Leuk geschreven! En erg herkenbaar. Het mooie is, dat je met je kennis toch wel iets duurzaams achter gaat laten. Heel veel succes én vooral ook heel veel plezier toegewenst! -
19 September 2013 - 13:47
Evelien V E:
Hee Bart! gaaf verhaal en leuke foto's! succes daar :) en veel plezier natuurlijk -
19 September 2013 - 15:41
Sandra:
Hai Bart,
Wat heb je jouw eerste indrukken mooi omschreven. Het zal wel een rollercoaster zijn qua indrukken. Mooi om ze op deze manier te mogen volgen. Succes en tot het volgende blog!
Groetjes,
Sandra
-
20 September 2013 - 16:41
Robert:
Hallo Bart,
Veel succes om deze belangrijke missie tot een succes te maken!
Groeten uit Meppel van Robert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
