Mijn hart breekt
Door: Janneke Ruskamp
Blijf op de hoogte en volg Nienke & Bart
21 Februari 2013 | Malawi, Zomba
De mais staat hoog in de velden. De pompoenen zijn rond en groen op de markt. Gek genoeg is er nog steeds honger, want iedereen wacht op het oogst seizoen.
Afgelopen weken zijn voorbijgegaan aan het bezoeken van scholen, ziekenhuizen en noodhulp-sites. Adviezen uit brengen, gebouwen inventariseren, problemen en oplossen en met de bevolking in gesprek. Er is veel gebeurd.
Noodhulp
Afgelopen woensdag was het grootste distributiepunt aan de beurt: Thangala. De truck is in de modder blijven steken en komt niet verder dan Chiwarira Primary school. 2200 Mensen komen minimaal 14 km gelopen, om met 50 kilogram maismeel voedselhulp weer helemaal terug te lopen.
Als ik uit de autostap wijkt de mensenmassa naar achter: een asungu (blanke). Ik word bijna claustrofobisch als ik mij een weg door de menigte baan. Afgezet met behulp van een blauw touwtje, is er een kleine ruimte vrijgemaakt waar onze ondersteunende partners achter een tafel zitten. Emmanuel International voert de distributie uit, terwijl het WFP alles aanlevert. Inmiddels kennen Sellina en ik ze bijna allemaal, de 8 medewerkers die verantwoordelijk zijn om deze 2200 mensen vandaag van eten te voorzien.
We beginnen met een voorstel rondje waarbij ik mijn net geleerde Chichewa toepas: Beste mensen, bedankt voor het komen. Ik hoop dat we een prettige samenwerking kunnen hebben. Bedankt! Volmondig zegt de massa Zikomo, bedankt. Er wordt gegrinnikt, ik lach ook om mezelf.
Vanwege de slechte wegen is maar een deel van het eten aangekomen. 600 Mensen moeten zonder eten naar huis. Heftig, de lange wandeling heeft van de meeste mensen veel energie gekost. Gelukkig komt het eten voor hen zeker, alleen iets later.
Verbazingwekkend genoeg blijft iedereen rustig en kalm. Er wordt niet geduwd of geschreeuwd. Mensen in Malawi blijven altijd even vriendelijk, gelukkig maar. Simeon en Sellina vertellen mij dat iedereen het prettig vindt als de donors langkomen. Dan komt het goed is het gevoel. Ook al zijn we maar met zijn drieeen. Onder de indruk stap ik in de auto naar huis. Morgen ga ik bij een dorp op huisbezoek om te interviewen hoe, eenmaal thuis, het voedsel ontvangen wordt.
Door een dichte bush rijden we naar een dorpje. Basic Afrika. Onze partners nemen interviews af om te onderzoeken of de noodhulp inderdaad bij de juiste mensen aankomt. We benaderen mensen die wel en geen hulp krijgen. Beide partijen blijken al maanden geen eten te hebben. De ene oma zorgt voor 9 kleinkinderen, 3 met heftige epilepsie, 6 onder de 6. Allemaal hebben ze geen ouders meer. Oma is boven de 60 jaar en toch verhuurt ze zichzelf als arbeidskracht aan boeren. Wat een vrouw. De noodhulp die gegeven wordt is echt hard nodig, dat blijkt als we de mensen spreken die geen noodhulp ontvangen. Al 3 maanden geen eten in huis, elke dag is het zoeken. Hoe ze in leven blijven weet ik ook niet precies, groene mais, het slachten van dieren, met elkaar delen. Ondanks alles zijn ook hier mensen vriendelijk en vrolijk. De "chief", in dit dorp is een oudere vrouw. Zij overhandigt mij dan ook trots een pompoen. Ik ben blij dat u hier geweest bent, krijg ik te horen. Ik moet echt even slikken.
Ziekenhuizen
Vanochtend op bezoek bij de ziekenhuizen. Het WFP doneert voedsel aan ondervoede kinderen, zwangere en borstvoedende moeders. De armen van de kleintjes zijn zo dun dat het stokjes lijken. Ze blijven wanhopig aan de borst van de moeder zuigen, maar er lijkt niks uit te komen. Gelukkig krijgt iedereen vandaag wat mee naar huis. Een moeder lijkt mentaal niet helemaal ok en heeft 2 kinderen. Een meisje van 9 en een baby van rond 1 jaar. Sellina begint een gesprek met het meisje, Hana Luca.
Hana Luca
Sinds haar moeder opnieuw getrouwd is, na het overlijden van haar vader, gaat ze niet meer naar school. Haar moeder heeft geen overdracht document van haar oude school. Nu is ze al meer dan een jaar niet naar school gegaan omdat de nieuwe school dit niet accepteert. Het meisje vertelt trots dat ze al in standard drie zit. Ze straalt helemaal. Wij zijn niet gerust dat de moeder in staat is om dit meisje naar school te laten gaan. Ik kijk Sellina aan en vraag: zullen we? Lachend loop ik met mijn nieuwe vrienden naar Simeon (chauffeur): heb je zin in avontuur?
We rijden naar de school vlakbij haar huis. Hana kan het haarfijn aanwijzen. Sellina en ik spreken met de leraar: ze mag naar school! Het meisje durft bijna niet blij te zijn, maar ik zie het wel! Nog steeds zijn Sellina en ik er niet gerust op. We vragen de leraar, die het geheel wel aandoenlijk vindt, persoonlijk zorg te dragen voor deze jongedame. En we instrueren de moeder nog een keer. We brengen ze naar huis en onderweg ziet Simeon een kleding winkel en geeft aan dat dit meisje alleen maar de lompen heeft die ze aan heeft. Zo kan ze morgen niet naar school. Voor 4 euro kiest Hana zelf een jurk uit. Ze kan het bijna niet geloven. Uiteindelijk brengen we ze tot aan haar huis deur en nemen naar afscheid. Moeder kan eten kopen en het meisje morgen naar school. Dit is de opsteker van de dag. Morgen ga ik naar de leraar! Dit wordt zeker vervolgd......
Afgelopen weken zijn voorbijgegaan aan het bezoeken van scholen, ziekenhuizen en noodhulp-sites. Adviezen uit brengen, gebouwen inventariseren, problemen en oplossen en met de bevolking in gesprek. Er is veel gebeurd.
Noodhulp
Afgelopen woensdag was het grootste distributiepunt aan de beurt: Thangala. De truck is in de modder blijven steken en komt niet verder dan Chiwarira Primary school. 2200 Mensen komen minimaal 14 km gelopen, om met 50 kilogram maismeel voedselhulp weer helemaal terug te lopen.
Als ik uit de autostap wijkt de mensenmassa naar achter: een asungu (blanke). Ik word bijna claustrofobisch als ik mij een weg door de menigte baan. Afgezet met behulp van een blauw touwtje, is er een kleine ruimte vrijgemaakt waar onze ondersteunende partners achter een tafel zitten. Emmanuel International voert de distributie uit, terwijl het WFP alles aanlevert. Inmiddels kennen Sellina en ik ze bijna allemaal, de 8 medewerkers die verantwoordelijk zijn om deze 2200 mensen vandaag van eten te voorzien.
We beginnen met een voorstel rondje waarbij ik mijn net geleerde Chichewa toepas: Beste mensen, bedankt voor het komen. Ik hoop dat we een prettige samenwerking kunnen hebben. Bedankt! Volmondig zegt de massa Zikomo, bedankt. Er wordt gegrinnikt, ik lach ook om mezelf.
Vanwege de slechte wegen is maar een deel van het eten aangekomen. 600 Mensen moeten zonder eten naar huis. Heftig, de lange wandeling heeft van de meeste mensen veel energie gekost. Gelukkig komt het eten voor hen zeker, alleen iets later.
Verbazingwekkend genoeg blijft iedereen rustig en kalm. Er wordt niet geduwd of geschreeuwd. Mensen in Malawi blijven altijd even vriendelijk, gelukkig maar. Simeon en Sellina vertellen mij dat iedereen het prettig vindt als de donors langkomen. Dan komt het goed is het gevoel. Ook al zijn we maar met zijn drieeen. Onder de indruk stap ik in de auto naar huis. Morgen ga ik bij een dorp op huisbezoek om te interviewen hoe, eenmaal thuis, het voedsel ontvangen wordt.
Door een dichte bush rijden we naar een dorpje. Basic Afrika. Onze partners nemen interviews af om te onderzoeken of de noodhulp inderdaad bij de juiste mensen aankomt. We benaderen mensen die wel en geen hulp krijgen. Beide partijen blijken al maanden geen eten te hebben. De ene oma zorgt voor 9 kleinkinderen, 3 met heftige epilepsie, 6 onder de 6. Allemaal hebben ze geen ouders meer. Oma is boven de 60 jaar en toch verhuurt ze zichzelf als arbeidskracht aan boeren. Wat een vrouw. De noodhulp die gegeven wordt is echt hard nodig, dat blijkt als we de mensen spreken die geen noodhulp ontvangen. Al 3 maanden geen eten in huis, elke dag is het zoeken. Hoe ze in leven blijven weet ik ook niet precies, groene mais, het slachten van dieren, met elkaar delen. Ondanks alles zijn ook hier mensen vriendelijk en vrolijk. De "chief", in dit dorp is een oudere vrouw. Zij overhandigt mij dan ook trots een pompoen. Ik ben blij dat u hier geweest bent, krijg ik te horen. Ik moet echt even slikken.
Ziekenhuizen
Vanochtend op bezoek bij de ziekenhuizen. Het WFP doneert voedsel aan ondervoede kinderen, zwangere en borstvoedende moeders. De armen van de kleintjes zijn zo dun dat het stokjes lijken. Ze blijven wanhopig aan de borst van de moeder zuigen, maar er lijkt niks uit te komen. Gelukkig krijgt iedereen vandaag wat mee naar huis. Een moeder lijkt mentaal niet helemaal ok en heeft 2 kinderen. Een meisje van 9 en een baby van rond 1 jaar. Sellina begint een gesprek met het meisje, Hana Luca.
Hana Luca
Sinds haar moeder opnieuw getrouwd is, na het overlijden van haar vader, gaat ze niet meer naar school. Haar moeder heeft geen overdracht document van haar oude school. Nu is ze al meer dan een jaar niet naar school gegaan omdat de nieuwe school dit niet accepteert. Het meisje vertelt trots dat ze al in standard drie zit. Ze straalt helemaal. Wij zijn niet gerust dat de moeder in staat is om dit meisje naar school te laten gaan. Ik kijk Sellina aan en vraag: zullen we? Lachend loop ik met mijn nieuwe vrienden naar Simeon (chauffeur): heb je zin in avontuur?
We rijden naar de school vlakbij haar huis. Hana kan het haarfijn aanwijzen. Sellina en ik spreken met de leraar: ze mag naar school! Het meisje durft bijna niet blij te zijn, maar ik zie het wel! Nog steeds zijn Sellina en ik er niet gerust op. We vragen de leraar, die het geheel wel aandoenlijk vindt, persoonlijk zorg te dragen voor deze jongedame. En we instrueren de moeder nog een keer. We brengen ze naar huis en onderweg ziet Simeon een kleding winkel en geeft aan dat dit meisje alleen maar de lompen heeft die ze aan heeft. Zo kan ze morgen niet naar school. Voor 4 euro kiest Hana zelf een jurk uit. Ze kan het bijna niet geloven. Uiteindelijk brengen we ze tot aan haar huis deur en nemen naar afscheid. Moeder kan eten kopen en het meisje morgen naar school. Dit is de opsteker van de dag. Morgen ga ik naar de leraar! Dit wordt zeker vervolgd......
-
21 Februari 2013 - 16:29
Marielle:
Mijn hart breekt mee Janneke!
Maar wat een mooi actie van jullie om Hana Luca te helpen ;-) Zikomo! -
21 Februari 2013 - 16:41
Anneloes:
slik... Wat een situatie! En wat fijn dat je met zo weinig zoveel hebt kunnen betekenen.
-
21 Februari 2013 - 17:46
Steph:
Janneke, wat een mooi verhaal! Trots op wat je daar allemaal aan t doen bent! Liefs aan S&S Xx -
21 Februari 2013 - 19:28
Baukje:
Jansiepansie! Wat een verhalen, ik hang aan je digitale lippen.
Please vervolg!
Zet m op, je bent een topper!
Xxxxxxx -
21 Februari 2013 - 19:28
Baukje:
Jansiepansie! Wat een verhalen, ik hang aan je digitale lippen.
Please vervolg!
Zet m op, je bent een topper!
Xxxxxxx -
21 Februari 2013 - 20:49
Renée :
Indrukwekkend verhaal...... Wat fijn dat je op deze manier kan helpen. Liefs Renée -
21 Februari 2013 - 21:16
José:
Pppffff Jans.... Heftig hoor! Je bent geweldig bezig, we zijn trots op je! X José -
21 Februari 2013 - 22:53
Marie-Laure:
Jemig Jans...wat heftig. Super wel dat je ondanks de nare ook mooie en nuttige dingen kan doen daar! Je mag trots zijn op jezelf lieverd! -
22 Februari 2013 - 09:39
Annemarie:
Je maakt weer een hoop mee daar Sjansie, supergoed dat je daar zit!
Hoop dat we elkaar snel weer wat uitgebreider kunnen spreken via Skype. Dikke knuffel van Jasmijn, Oscar en mij -
22 Februari 2013 - 17:23
Nienke Nijhuis:
Wat een mooie actie voor Hana Luca!! Kleine dingen, grootse veranderingen voor dit meisje. Top gedaan! Zo te lezen is de situatie ook echt schrijnend qua eten... Hoop zo dat we een flink bedrag kunnen inzamelen om te helpen!! Crisis in NL valt totaal in het niet bij crisis in Malawi. Succes daar!
-
22 Februari 2013 - 19:07
Esther De Wit:
Tjeemig Janneke, wat heftig allemaal! Maar wat een goede actie zeg, lekker blijven vastbijten. You go girl!
Groetjes Estherina -
23 Februari 2013 - 05:44
Wies:
Lieve Jans, ik vind het superknap wat je daar doet, ik ben trots op je harde werken! Houd vol, houd moed, je doet goed! XXX
-
25 Februari 2013 - 09:24
Lineke:
He Janneke! je maakt wat mee; goed bezig! Succes verder en ik kijk uit naar je volgende blog. Groetjes Lineke -
01 Maart 2013 - 10:28
Teun:
Hoi Janneke ik ben hartstikke trots op je goed bezig.
Teun portier -
05 Maart 2013 - 19:42
Merel:
Wat een stories... wel fijn om ze nu even live te horen via skype
-
07 Maart 2013 - 18:35
Trusien:
Wat een verhaal Janneke, en wat goed dat jullie Hana Luca geholpen hebben. Dat is misschien een druppel op een gloeiden plaat maar iedere druppel vormt uiteindelijk een zee! -
08 Maart 2013 - 13:28
Juul:
bo asunge! Je bent een engel ;-)
-
20 Maart 2013 - 11:14
Mariët:
Oke, zelfs nu krijg ik weer kippenvel over het verhaal van je kleine meissie..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
