Goed kijken
Door: Dirk Makelaar
Blijf op de hoogte en volg Nienke & Bart
05 December 2011 | Malawi, Chikwawa
Hoi allemaal,
Nog iets meer dan een week en dan zit het erop. Over iets meer dan een week moeten alle 175 gebouwen gekeurd en gecertficeerd zijn. Althans dat was de bedoeling maar dat gaat helaas niet helemaal lukken. Na de eerste week van certificeren in Chikwawa is wel duidelijk dat we een heel eind gaan komen, maar we kunnen dit project dit jaar niet helemaal afronden. Natuurlijk waren er dit jaar meer scholen dan anders, werkten we in 2 districten die redelijk ver van elkaar af liggen, zijn de materialen veel later afgeleverd dan anders en hadden we ook te maken met een chronisch tekort aan brandstof, maar Msika en ik voelen het toch als een beetje falen. We weten wel dat wij er alles aan gedaan om de scholen aan te sporen en te helpen, maar toch. We proberen volgende week het certificeren in Phalombe in 4 dagen te doen, dan kunnen we vrijdag nog in Chikwawa rond rijden. Zo hopen we echt het maximale aantal scholen te certificeren voordat de vakantie vrijdagmiddag aanbreekt. En misschien dat we de maandag erna ook nog wel wat proberen te doen. Ik weet overigens niet of de komende vakantie kerstvakantie of zomervakantie wordt genoemd. Beide zou namelijk kunnen. Ik weet wel dat ik het erg gek vind om vanaf 1 december veelvuldig de kerstliedjes van o.a. Wham en Mariah Carey op de radio te horen. Een witte kerst is hier wel heel ver weg. Net zoals het andere decemberfeest trouwens. Hier geen jutezakken vol met cadeautjes maar een paar zakjes met plastic lepels. “Maspoonie” fluisteren de kinderen blij tegen elkaar als ze zien dat deze Sinterklaas dit aan hun hoofdmeester geeft. Op 5 december hoeven ze de pap niet meer met hun handen te eten.
De hele week was Mr. Mphinga van de Districts Council met ons mee om de gebouwen te keuren en, indien goedgekeurd, de scholen van een certificaat te voorzien. Het belangrijkste hierbij is dat de gebouwen duurzaam en veilig zijn. Mr. Mphinga keurde alle gebouwen uitgebreid, bekeek ze goed van alle kanten en gaf daar waar nodig nog wat tips of opdrachten. Aan het einde van de week was er geen enkel gebouw, dat af was, afgekeurd. Pas na deze goedkeuring mogen de gebouwen officieel in gebruik genomen worden. In de praktijk dienen echter op de meeste scholen al 1 of meerdere gebouwen “stiekem” als klaslokaal. Dat vinden wij natuurlijk prima.
Doordat er tijdens het certificeren voor ons geen rol is weg gelegd was het even wennen voor me. We hoefden onderweg naar meer dan de helft van de scholen ook niets voor te bereiden of te bespreken. Maandag bijvoorbeeld waren 8 van de 9 scholen al klaar, dat vond ik eigenlijk maar een saaie dag. Naarmate de week vorderde kon ik me wat meer in die passieve rol vinden en gebruikte ik de tijd om alles om me heen nog een keer goed te bekijken en in me op te nemen. Op de meeste plekken zal ik tenslotte nooit meer terug komen. Bij veel scholen of plaatsen onderweg hoort na de afgelopen maanden een beleving of een beeld. Zo reden we weer op de weg waar het pas echt tot me doordrong dat al die meisjes niet lief op hun jonge broertje of zusje pasten, maar dat het hele jonge moeders waren met hun eigen kindje op hun rug. Zag ik weer de mangoboom die ik voor het eerst herkende als mangoboom (daarna zag ik pas dat er duizenden staan hier.....). En zagen we voor de laatste keer het doofstomme jongetje met zijn aandoenlijke snotneusje die altijd bij Simeon komt zitten als we bij de Lengweschool zijn. Wat veel indruk op me gemaakt heeft waren de verhalen van de vrouwen die Simeon en ik (Msika was die dag ziek) onderweg naar de Kawayeschool tegen kwamen. Vlak nadat we hen passeerden sloeg de motor af en kreeg Simeon onze auto niet meer aan de praat. Precies tussen 2 heuvels in en bij 45 graden in de schaduw. En wij maar proberen te duwen, snel in de auto te springen en te starten. Een aantal kansloze pogingen en liters zweet later kwamen deze vrouwen gelukkig over de top van de heuvel naar beneden gelopen. Binnen een minuut liep de motor weer en was onze auto gevuld met vrouwen en manden. De vrouwen vertelden dat ze bijna allemaal ’s ochtends ruim 10 km. hadden gelopen met een mand vol mango’s op hun hoofd en nu ook alweer 8 kilometer op de weg terug waren met hun lege manden. En dat doen ze elke dag, elke week, elk jaar. De opbrengst is ongeveer 1 euro per persoon per dag. De enige vrouw die zonder mango’s gelopen had, was naar het ziekenhuis geweest. Deze vrouw was 4 maanden zwanger en had pijn in haar buik gevoeld. Ook zij had dus uren in de brandende zon moeten lopen om te kunnen horen dat er niets aan de hand was met haar kindje. Nu moest ze dezelfde lange weg weer terug lopen. Na deze verhalen drong het pas echt tot me door hoe onmenselijk zwaar het leven hier is en dat alle mensen die we elke dag zien allemaal onderweg zijn. Onderweg om te overleven. In die overlevingsstrijd verzetten de vrouwen van Malawi enorme bergen werk. Of het nu wegwerkzaamheden, het land omploegen of welke andere zware klus is, de vrouwen nemen hier bijna altijd het voortouw. We bezochten een keer een school waar we de bouwvakkers liggend in de schaduw aantroffen. Op onze vraag waarom ze niet aan de slag waren kregen we als antwoord dat ze op de vrouwen aan het wachten waren. Zij waren, uiteraard lopend, 5 kilometer verderop water aan het halen. De mannen bleven nog wel even liggen. Ik kreeg gewoon last van plaatsvervangende schaamte. En het zijn ook de vrouwen die bepalen wie er aan het hoofd van hun gemeenschap staat. Zijn de vrouwen niet tevreden over het functioneren van de chief dan kan hij zijn biezen pakken en wordt er een ander aangesteld. Omdat de vrouwen zo sterk zijn is het jammer dat er op de scholen zo weinig vrouwen aan het hoofd staan. Van de 80 scholen hebben er slechts 4 een hoofdjuffrouw. Dit komt omdat het in Malawi gebruikelijk is/was dat de meisjes niet naar school gaan maar thuis blijven en zo snel mogelijk gaan trouwen. Vanuit verschillende kanten wordt er gelukkig al een tijd gekeken hoe dit veranderd kan worden. Het WFP probeert dit door meisjes die, tijdens de maanden van de ergste voedselschaarste, 80% van de lesdagen aanwezig zijn voedsel voor thuis mee te geven. Het lijkt goed te werken want op bijna alle scholen die wij bezoeken zijn er nu net zoveel meisjes als jongens. Waarbij het aantal meisjes per schooljaar procentueel veel sterker stijgt dan het aantal jongens.
Zoals gezegd gaat ons mannenteam volgende week certificeren in Phalombe en als de brandstofmeter het toelaat hopelijk ook nog een dag in Chikwawa. Verder moet het plan voor volgend jaar definitief geschreven worden en zijn er nog wat kleinere dingen die afgerond cq. opgehaald moeten worden. En in de tijd die over is ga ik nog maar eens goed om me heen kijken.
Tot de laatste keer,
Dirk
Nog iets meer dan een week en dan zit het erop. Over iets meer dan een week moeten alle 175 gebouwen gekeurd en gecertficeerd zijn. Althans dat was de bedoeling maar dat gaat helaas niet helemaal lukken. Na de eerste week van certificeren in Chikwawa is wel duidelijk dat we een heel eind gaan komen, maar we kunnen dit project dit jaar niet helemaal afronden. Natuurlijk waren er dit jaar meer scholen dan anders, werkten we in 2 districten die redelijk ver van elkaar af liggen, zijn de materialen veel later afgeleverd dan anders en hadden we ook te maken met een chronisch tekort aan brandstof, maar Msika en ik voelen het toch als een beetje falen. We weten wel dat wij er alles aan gedaan om de scholen aan te sporen en te helpen, maar toch. We proberen volgende week het certificeren in Phalombe in 4 dagen te doen, dan kunnen we vrijdag nog in Chikwawa rond rijden. Zo hopen we echt het maximale aantal scholen te certificeren voordat de vakantie vrijdagmiddag aanbreekt. En misschien dat we de maandag erna ook nog wel wat proberen te doen. Ik weet overigens niet of de komende vakantie kerstvakantie of zomervakantie wordt genoemd. Beide zou namelijk kunnen. Ik weet wel dat ik het erg gek vind om vanaf 1 december veelvuldig de kerstliedjes van o.a. Wham en Mariah Carey op de radio te horen. Een witte kerst is hier wel heel ver weg. Net zoals het andere decemberfeest trouwens. Hier geen jutezakken vol met cadeautjes maar een paar zakjes met plastic lepels. “Maspoonie” fluisteren de kinderen blij tegen elkaar als ze zien dat deze Sinterklaas dit aan hun hoofdmeester geeft. Op 5 december hoeven ze de pap niet meer met hun handen te eten.
De hele week was Mr. Mphinga van de Districts Council met ons mee om de gebouwen te keuren en, indien goedgekeurd, de scholen van een certificaat te voorzien. Het belangrijkste hierbij is dat de gebouwen duurzaam en veilig zijn. Mr. Mphinga keurde alle gebouwen uitgebreid, bekeek ze goed van alle kanten en gaf daar waar nodig nog wat tips of opdrachten. Aan het einde van de week was er geen enkel gebouw, dat af was, afgekeurd. Pas na deze goedkeuring mogen de gebouwen officieel in gebruik genomen worden. In de praktijk dienen echter op de meeste scholen al 1 of meerdere gebouwen “stiekem” als klaslokaal. Dat vinden wij natuurlijk prima.
Doordat er tijdens het certificeren voor ons geen rol is weg gelegd was het even wennen voor me. We hoefden onderweg naar meer dan de helft van de scholen ook niets voor te bereiden of te bespreken. Maandag bijvoorbeeld waren 8 van de 9 scholen al klaar, dat vond ik eigenlijk maar een saaie dag. Naarmate de week vorderde kon ik me wat meer in die passieve rol vinden en gebruikte ik de tijd om alles om me heen nog een keer goed te bekijken en in me op te nemen. Op de meeste plekken zal ik tenslotte nooit meer terug komen. Bij veel scholen of plaatsen onderweg hoort na de afgelopen maanden een beleving of een beeld. Zo reden we weer op de weg waar het pas echt tot me doordrong dat al die meisjes niet lief op hun jonge broertje of zusje pasten, maar dat het hele jonge moeders waren met hun eigen kindje op hun rug. Zag ik weer de mangoboom die ik voor het eerst herkende als mangoboom (daarna zag ik pas dat er duizenden staan hier.....). En zagen we voor de laatste keer het doofstomme jongetje met zijn aandoenlijke snotneusje die altijd bij Simeon komt zitten als we bij de Lengweschool zijn. Wat veel indruk op me gemaakt heeft waren de verhalen van de vrouwen die Simeon en ik (Msika was die dag ziek) onderweg naar de Kawayeschool tegen kwamen. Vlak nadat we hen passeerden sloeg de motor af en kreeg Simeon onze auto niet meer aan de praat. Precies tussen 2 heuvels in en bij 45 graden in de schaduw. En wij maar proberen te duwen, snel in de auto te springen en te starten. Een aantal kansloze pogingen en liters zweet later kwamen deze vrouwen gelukkig over de top van de heuvel naar beneden gelopen. Binnen een minuut liep de motor weer en was onze auto gevuld met vrouwen en manden. De vrouwen vertelden dat ze bijna allemaal ’s ochtends ruim 10 km. hadden gelopen met een mand vol mango’s op hun hoofd en nu ook alweer 8 kilometer op de weg terug waren met hun lege manden. En dat doen ze elke dag, elke week, elk jaar. De opbrengst is ongeveer 1 euro per persoon per dag. De enige vrouw die zonder mango’s gelopen had, was naar het ziekenhuis geweest. Deze vrouw was 4 maanden zwanger en had pijn in haar buik gevoeld. Ook zij had dus uren in de brandende zon moeten lopen om te kunnen horen dat er niets aan de hand was met haar kindje. Nu moest ze dezelfde lange weg weer terug lopen. Na deze verhalen drong het pas echt tot me door hoe onmenselijk zwaar het leven hier is en dat alle mensen die we elke dag zien allemaal onderweg zijn. Onderweg om te overleven. In die overlevingsstrijd verzetten de vrouwen van Malawi enorme bergen werk. Of het nu wegwerkzaamheden, het land omploegen of welke andere zware klus is, de vrouwen nemen hier bijna altijd het voortouw. We bezochten een keer een school waar we de bouwvakkers liggend in de schaduw aantroffen. Op onze vraag waarom ze niet aan de slag waren kregen we als antwoord dat ze op de vrouwen aan het wachten waren. Zij waren, uiteraard lopend, 5 kilometer verderop water aan het halen. De mannen bleven nog wel even liggen. Ik kreeg gewoon last van plaatsvervangende schaamte. En het zijn ook de vrouwen die bepalen wie er aan het hoofd van hun gemeenschap staat. Zijn de vrouwen niet tevreden over het functioneren van de chief dan kan hij zijn biezen pakken en wordt er een ander aangesteld. Omdat de vrouwen zo sterk zijn is het jammer dat er op de scholen zo weinig vrouwen aan het hoofd staan. Van de 80 scholen hebben er slechts 4 een hoofdjuffrouw. Dit komt omdat het in Malawi gebruikelijk is/was dat de meisjes niet naar school gaan maar thuis blijven en zo snel mogelijk gaan trouwen. Vanuit verschillende kanten wordt er gelukkig al een tijd gekeken hoe dit veranderd kan worden. Het WFP probeert dit door meisjes die, tijdens de maanden van de ergste voedselschaarste, 80% van de lesdagen aanwezig zijn voedsel voor thuis mee te geven. Het lijkt goed te werken want op bijna alle scholen die wij bezoeken zijn er nu net zoveel meisjes als jongens. Waarbij het aantal meisjes per schooljaar procentueel veel sterker stijgt dan het aantal jongens.
Zoals gezegd gaat ons mannenteam volgende week certificeren in Phalombe en als de brandstofmeter het toelaat hopelijk ook nog een dag in Chikwawa. Verder moet het plan voor volgend jaar definitief geschreven worden en zijn er nog wat kleinere dingen die afgerond cq. opgehaald moeten worden. En in de tijd die over is ga ik nog maar eens goed om me heen kijken.
Tot de laatste keer,
Dirk
-
05 December 2011 - 14:30
Marielle:
Hi Dirk, succes met de laatste lootjes.. Marielle
ps prachtig geschreven! -
05 December 2011 - 14:40
Marieke :
Hey Dirk,
Wat een prachtig herkenbaar verhaal weer. En goed dat jullie ondanks de logistieke tegenslagen toch zover zijn gekomen. Geniet nog even van je laatste dagen in Malawi en doe Simeon en Msika heel veel groeten,
Tiwonana in Nederland! -
05 December 2011 - 14:59
Carolien:
Wat een indrukwekkend verhaal weer, soms denk ik van wat kunnen we nog sturen.
Het zijn vaak van die simpele dingen die je thuis over hebt of wat hier bijna niets kost
(neem nu de plastic lepeltjes). Maar geweldig werk daar, nog even en dan zit het erop.
Je gezin zal er wel erg blij mee zijn, voor jouw weer een hele verandering, we zien je in het nieuwe jaar, groetjes van Carolien -
05 December 2011 - 15:34
Irene Peters:
dag Dick
helder en duidelijk weer je verslag ,het aftellen is begonnen hier hopen we je gauw
weeer te verwelkomen. maar eerst nog relaxen met natasja lekker hoor.
geniet nog ff van je laatste dagen en je geweldige ervaringen sterkte groetjes
madre Peters -
05 December 2011 - 16:22
Marlies:
Waty een supermooi verhaal Dirk, heel erg herkenbaar. Wat een gek idee om alles voor het laatst te zien. Laat de indrukken nog goed op je inwerken. Nchito wa bwino! (als ik het goed heb!)
Groetjes! -
05 December 2011 - 17:39
Saskia:
HHi Dirk, wat prachtig en treffend geschreven weer! Succes met de laatste loodjes, we zien je snel weer!
We zijn trots op je...
Groetjes, Saskia -
06 December 2011 - 09:01
Carola:
Hoi Dirk,
Dankjewel voor al je mooie verhalen en veel succes met afscheid nemen. Dat valt vast zwaar en voor straks, welkom terug in Nederland.
Carola -
08 December 2011 - 07:58
Germa Van Voorst:
Mijn jongste zoon is drie jaar geleden met het televisieprogramma Willen Wever 10 dagen naar malawi geweest(toen 13 jaar) en hij kwam diep onder de indruk weer thuis.
Hij heeft daar een jongen(Donex) ontmoet en samen hebben zij zijn school bezocht en hij heeft er een nacht geslapen.Wat het meeste indruk heeft gemaakt is dat de mensen in Malawi ondanks de armoede altijd een lach op hun gezicht hebben.
Hij heeft het er vaak over en wil ooit nog eens terug.
Groet Germa van Voorst -
24 December 2011 - 13:27
Mieke:
Hoi Dirk,
Ik begrijp dat je inmiddels al weer thuis bent, dat zal wel weer wennen zijn.
Ik ben nog steeds onder de indruk van je verhalen, ook dit verslag weer.
Eindelijk pap met een lepel eten....
Zo weinig maar toch zo veel voor deze mensen
ik zie je gauw weer op de werkvloer
groetjes mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
