Zikomo Kwambiri

Hoi allemaal,
Deze week is de fieldtrip en dus hebben Msika, Simeon en ik bezoek van een aantal collega's van PostNL. Het leek me goed om ook eens de ervaringen van deze mensen op het weblog te zetten en dat gaat vandaag dan ook gebeuren. Het mooie stukje hieronder is geschreven door Melisa Seyhan, de foto's zijn van Cees de Haan.
ZIKOMO KWAMBIRI...
Op 13 november vertrokken we... Wij, het fieldtripteam dat dit jaar de kans krijgt om Malawi te bezoeken en met eigen ogen te zien hoe het World Food Programme zich inzet voor kansarme kinderen in Malawi. De groep bestaat uit acht leden van gezelschap; Marc van der Duin, Pim Berendsen, Cees de Haan, Philip Berlijn, Albert Rodenboog, Theo Schilder en natuurlijk Marielle van Spronsen, onze begeleidster en tevens projectmanager van het WFP binnen PostNL. Uiteraard is ook Dirk, onze projectmanager hier vanuit PostNL, van de partij! Alive and kicking, en los van zijn kleurtje dat nog steeds erg afsteekt bij de rest van Malawi, toch al een aardige local blijkt later! Oh ja en ikzelf natuurlijk; Melisa Seyhan.
Na een lange reis over Kenia begroet Lilongwe ons warm. We worden verwelkomt met een gulle lach en vol vertrouwen, zo hoef ik mijn inentingenpaspoort niet te laten zien: ‘you from Holland, okay, you come in’, zegt de man met stralende glimlach. Warm ook in verstikkende vorm, we worden namelijk meteen in dienst gezet van de hitte. Het tempo is hiermee bepaald.
Op onze eerste dag maken we kennis met het WFP headquaters waar ons in een presentatie de drie belangrijkste focusgebieden van het programma wordt verteld. Het belangrijkste is duidelijk. Toegankelijkheid tot voedsel. Na deze kennismaking, overigens weer in alle hartelijkheid, bezoeken we een grote schuur waar maismeel ligt opgeslagen. Donaties vanuit de USA en Begie, voedsel bestemd voor de allerarmsten, meters hoog opgestapeld wachtend op hun vertrek naar scholen in breed Malawi. Indrukwekkend!
Na dit eerste bezoek, de lange reis en wat lamgeslagen door de hitte keren we terug naar ons hotel. Het is er gezellig, het water is warm, de lichten doen het (de komende uren althans) en de eerste gin-tonic smaakt.. “Want die is goed tegen Malaria!’. Ja dat zinnetje van Marielle wordt die avond nog vaak herhaalt, en niemand vraagt zich eigenlijk af de versnapering eigenlijk wel werkt.
De tweede dag brengt ons een bezoek aan BERL (Bio Energy Resources). Hier wordt van jatrofabonen biobrandstof gemaakt. Het ultieme doel van BERL is de huidige brandstof met 20% biobrandstof te mengen. We zien het productieproces in werking en bezoeken ook een drietal velden waar we geplante bomen bekijken. Bijzonder aan dit project is dat boeren in Malawi de bomen zelf via gedoneerde zaden kunnen planten en de oogst mogen verkopen. Terugverkopen aan BERL.
Niet voorbereid op wat komen gaat bezoeken we een dorpje waar de bomen gepland zijn. Nog voordat we het dorpje goed en wel inrijden worden we begroet door tientallen kinderen. Schreeuwen, lachen en zwaaien! Azungu, azungu..!!! Dat later ‘ blanke’ blijkt te betekenen. Vrouwen gekleed in kleurrijke doeken zingen een volkslied waarmee wij hartelijk welkom worden geheten. De kinderen blijven op verlegen afstand en door al het moois zie je bijna niet de vele kleerscheuren en rondzoemende vliegen die op bolle, grote ogen landen. We worden geraakt. Wat zijn ze lief en hartelijk! Ach en ik zal mezelf niet zijn als ik tijdens deze gedachten misstap en in een grote kuil van zand val. Kinderen beginnen te lachen en draaien rondjes! Wat fijn dat ik ze zo gelukkig mag zien en wat fijn dat BERL deze mensen een stukje beter leven mag brengen.
Onze derde dag beginnen we in Blantyre. Dit wordt een zware dag, een bezoek aan een ziekenhuis in Chikwawa. Voordat het zover is bezoeken we een vrolijke, vliegensvlugpratende, Spaanse Martha die zich als een springstof uitlaat over de belangrijkheid van het WFP. Dank je Martha, we waren al ambassadeurs maar dit heb je nog eens driedubbel versterkt.
Chikwawa is het thuishonk van Dirk. We zetten onze bagage hier af en vertrekken dan naar het ‘ziekenhuis’ van Chikwawa. Dat is niet wat wij hier kennen. Op 2 van de 4 vertrekken hier staat een dak. De grond is of van zand of van beton. Op de grond liggen vrouwen met baby’s in hun armen. Blikken zijn glazig, baby’s zijn speels. Dit blijken later bezoekers van patienten of hun (be)wakers te zijn. We gaan een vertrek binnen waar we in een kerkje leren wat er in het ziekenhuis gebeurt. Met name ondervoede kinderen en mensen met tuberculose worden hier behandeld. We worden een paar meter verder meegenomen waar we een aantal moeders en een vader ontmoeten. Elk met een of twee kinderen aan de arm op de zanderige grond. Wat we zien is schrijnend. Een kind van 4 is hier 6kg zwaar. De kinderen die we hier zien zijn ouder dan een half jaar oud tot maximaal 4 jaar, maar kleiner dan twee pakken suiker. Blikken zijn wazig, er wordt niet gehuild. Soms hoor je een zacht grommetje dat duidt op honger. De honger wordt bevestigd door hoekige, onvolgroeide lichaamsvormen. Moeders kijken vriendelijk maar uitgeput. Deze moeders hebben niets. Dit is het gezicht van armoede. De tranen rollen over mijn wangen.. Deze meiden zijn mijn leeftijd, en ik denk aan mijn eigen vriendinnen en baby’s die ik de afgelopen jaren heb gezien. Voordat we hier weggaan laten we cadeau’s achter. Zeep, vaseline, creme en koekjes. We worden bedankt als godenzonen.
Na een onrustige nacht met schrijnende beelden op m’n netvlies en onrustige gedachten beginnen we aan onze vierde dag. Een geweldige dag zo blijkt! We bezoeken een school in Chikwawa waar Dirk en dus PostNL en dus ook het WFP zich inzet voor onderwijs en voedsel op scholen. Eerder vernamen we al van Dirk en Mzika (de Malawineese rechterhand van Dirk) dat de school ons blij verwacht. Vol verwachting klopt het kinderhart... Voor hen is het vandaag 5 december, kerstmis, verjaardag en koninginnedag ineen. Een feest! We worden verwelkomd door zingende en dansende kinderen. De duidelijk zichtbaar nerveuse ‘headteacher’ leidt ons rond waarop we vervolgens deelnemen aan een tweetal lessen. In groep 6 zijn we onder de indruk van de rekenvaardigheden van deze kinderen, in groep 8 staan we versteld van het Engels dat hier gesproken wordt. Cees maakt ondertussen prachtige foto’s van deze dag. Wat zien de keuken, de toiletten, de klaslokalen er goed uit! En die kids, gezond & blij!
We belanden uiteindelijk onder een boom achter een kindertafeltje waar het publiek ons verblijdt met dans, drama en zang. Prachtig! Ontroerende leraren maar ook stamhoofden van ver die hier naartoe zijn gereisd danken ons vol overdaad. Wat is dit bijzonder! De speech van Pim doet onze dank eer aan. We delen schriften uit, een voetbal, pennen, schoolbordverf en voetbalkleding. Stralende ogen ontvangen onze giften. Oh ja! Dit ijzersterke fieldtripteam heeft vandaag ook nog een toppresetatie geleverd waarmee we een schouderklopje verdiend hebben dacht ik zo. Namelijk, voor twee potjes voetbal in 38 graden schaduw en 45 graden zon draaiden wij onze hand niet om. Na het damesteam te hebben laten winnen en Philip uit zijn razende voetbalspel gehaald te hebben, rakelen we onze uitgeputte Marc op en vertrekken we. Kijk, dat was een mooi samenspel! En dan bedoel ik niet alleen onze match, die we overigens verloren, maar de hele dag en het samenspel tussen PostNL, Malawi en het WFP.
Hartelijk Malawi, dank ons niet, wij bedanken jou! Zikomo kwambiri, hartelijk dank!