Zomaar wat gedachten

Hoi allemaal,

De afgelopen 2 weken zijn we zowel een week in Chikwawa als een week in Phalombe geweest. Het waren weken met wisselende resultaten en zeker ook wisselende omstandigheden. Om met het eerste te beginnen is het goed om te zien dat er steeds meer scholen klaar zijn met de bouw, bijna 20 in totaal nu, en er ook een heel groot gedeelte bijna klaar is. Over de meeste scholen hoeven we ons geen zorgen te maken en die zullen vanaf eind deze maand nieuwe en gecertificeerde gebouwen op hun terrein hebben. Over een 5-tal scholen moeten we ons helaas nog steeds wel zorgen maken en zij hebben afgelopen week hun allerlaaatste waarschuwing gehad. Op deze scholen is nog steeds veel te weinig vooruitgang geboekt en daar zien we op korte termijn ook geen verandering in komen. We hebben inmiddels ook de betreffende overheidsinstanties ingelicht en zij zullen zich vanaf nu ook gaan bemoeien met het monitoren van de voortgang op deze scholen. Voordat we langs de DEM (Districts Educational Manager) en de DSMC (Districts School Meals Coordinator) gingen hebben we de scholen ook persoonlijk verteld dat we dit zouden gaan doen. Hun reactie getuigde van veel respect cq. angst voor deze instanties want de hoofdmeesters keken verschrikt en sommigen smeekten letterlijk om nog 1 week uitstel. Maar dat konden we ze echt niet meer geven, zeiden we. Nu maar hopen dat ze alsnog direct als een gek aan de slag zijn gegaan want we gaan daar natuurlijk nog wel een keertje langs.
Wat de omstandigheden betreft is het er de laatste weken helaas niet beter op geworden. Het brandstoftekort is nu op zijn dieptepunt, behalve diesel was er nu ook geen petrol meer te krijgen. Hebben we er eerst vooral voor het project last van gehad, het brandstoftekort begint nu ook steeds meer zijn sporen in het dagelijks leven achter te laten. Ook aan andere primaire zaken ontbreekt het de laatste tijd steeds vaker. Zo is er in Chikwawa al weken geen stromend water en is er ook maar heel sporadisch stroom. Aangezien generatoren, die anders ingezet worden om de stroomuitval op te vangen, op diesel lopen is de stroom nog veel schaarser dan voorheen. En bij temperaturen van ruim 40 graden is het moeten missen van een ventilator of airco geen pretje. Ook worden de goederen steeds schaarser omdat deze, op de verse producten op de markt na, bijna allemaal vanuit Blantyre naar Chikwawa getransporteerd moeten worden en dat gaat zonder brandstof natuurlijk niet. Zo kon het gebeuren dat er een aantal dagen zelfs geen flesje water meer te krijgen was en we moesten leven op Fanta. In het hotel in Mulanje was er gelukkig wel water in allerlei vormen, maar ook daar viel de stroom elke dag meerdere uren uit. En als de stroom wel aanwezig was brandde het alle lampen, opladers en andere electrische apparatuur door. Dus het waren op dat gebied wat frustrerende weken. Maar goed, ik ga over ruim een maand weer terug naar de wereld waar alles in overvloed aanwezig is. De mensen hier hebben altijd met deze tegenslagen te maken. Des te langer ik hier ben des te meer begin ik te begrijpen wat al deze zaken voor invloed hebben op het gedrag van de mensen hier. Al vanaf het begin heb ik een bepaalde gelatenheid geconstateerd bij de mensen die zoals ik er nu tegen aan kijk wordt veroorzaakt doordat er zoveel dingen zijn die de mensen tegenwerken. Het lijkt erop alsof men door de vele tegenslagen geaccepteerd heeft dat niets lukt. Maar zodra die gelatenheid verandert in passiviteit, en dat gebeurt op dit moment veel, worden de problemen hier natuurlijk alleen maar groter. Als de mensen die houding massaal zouden kunnen veranderen zou onze hulp nog zoveel efficienter kunnen zijn. Wij proberen ze hier op hele kleine schaal bij te helpen door bijvoorbeeld een hoofdmeester uit te leggen wat we verwachten en hoe hij dat kan bewerkstelligen. Het probleem is echter veel omvangrijker en dat probleem kan men eigenlijk alleen zelf oplossen. Want als men hier blijft accepteren dat mensen slapen tijdens werktijd of dat mensen alleen een probleem aanpakken als iemand ze daar een opdracht voor geeft gaat hier weinig veranderen ben ik bang. Ik begrijp het eerste begin van dit probleem overigens wel want ik merk aan mezelf ook dat de vele nare en verdrietige dingen om me heen nu soms minder indruk op me maken dan in het begin. Ik merk soms dat het me niet meer opvalt dat de kinderen in kapotte en vuile kleren lopen maar dat ik gewoon een kind zie. Of dat ik niet meer denk hoe erg het is dat mensen hier in huizen moeten wonen die van modder en riet zijn gemaakt maar gewoon een huis zie. Sterker nog, als ik soms een bakstenen huis met echte glazen ramen zie gaat de gedachte door me heen dat daar rijke mensen wonen. Ik snap wel dat dat komt omdat dit al een tijdje mijn gewone wereld is hier, maar het is natuurlijk niet juist. Zoals het ook niet juist is dat een kind niet naar school kan omdat er thuis geen geld is om een schrift te kopen. Zoals het ook niet juist is dat een hele regio al weken zonder schoon water zit. Het is hier allemaal normaal geworden, maar het zou niet normaal mogen zijn. Zodra ik merk dat die onjuiste dingen niet erg meer tot me doordringen dwing ik mezelf om weer beter naar alles te kijken en in me op te nemen. Maar als ik na 2,5 maand sommige zaken al onbewust als normaal beschouw, voor hoeveel meer zaken gaat dat dan op als je hier geboren bent en je ook nooit iets anders hebt gezien? Bedenk hierbij dan ook nog dat het klimaat niet erg mee werkt of denk aan de enorme aantallen ziekte- en sterfgevallen waar men hier vrijwel dagelijks mee geconfronteerd wordt. Dan word je ook wel radeloos denk ik. We doen hier ontzettend goed werk, samen met het WFP. Daar moeten we op volle kracht mee doorgaan want het helpt de kinderen zo goed. Het geeft veel voldoening om elke dag al die kinderen hun bord pap te zien eten. Zeker als je bedenkt dat ze zonder deze hulp elke dag grote honger zouden hebben met waarschijnlijk hele nare gevolgen. Tegelijkertijd zou het zo mooi zijn als we iets kunnen bedenken waarmee we de machteloosheid kunnen laten veranderen in activiteit. Want dat zou de mensen hier pas echt helpen. Wat is het beste idee voor Malawi zeg maar. Wie het weet moet het zeggen. Dit bedacht en geschreven hebbende ga ik hier nog een paar weken mijn uiterste best doen om de mensen op alle gebieden te helpen. En als we weer eens niet langs de scholen kunnen dan gaan we die dag gewoon lekker in de tuin aan het werk. Dan kan men hopelijk zien dat dingen ook wel kunnen lukken ondanks wat tegenslag.

Tot de volgende keer,

Dirk