Lastig plannen

Hoi allemaal,

We hebben weer een malawiaans weekje achter de rug en op het moment dat ik dit schrijf, maandag 10 oktober, verloopt de eerste dag van de volgende week helaas ook weer iets anders dan gepland. Daarover volgende week meer maar dit komt allemaal nog steeds door het brandstoftekort. Het begint nu eerlijk gezegd wel een tikkeltje frustrerend te werken. We maken allerlei mooie plannen en proberen ver vooruit te plannen maar zonder brandstof kan alles zo weer de prullenbak in. Verder dan 2 dagen vooruit kijken gaat haast niet meer. Wat het nog extra vervelend maakt is dat we voor Msika en Simeon altijd goedkeuring moeten vragen om naar een ander district af te mogen reizen en dat dit minimaal 48 uur voor aanvang van de trip moet gebeuren. Dat laatste lukt ons niet altijd op dit moment. Nou ja, eigenlijk nooit meer. De afgelopen week was het oorspronkelijke plan om eerst 3 dagen in Chikwawa te blijven en daarna naar Phalombe te gaan. Maar al vroeg in de week bleek dat een ritje naar Phalombe er deze week echt niet in zat. Juist in deze afrondende fase is het zaak om alle scholen zeer regelmatig te zien om daar waar mogelijk bij te sturen en dat is nu dus niet mogelijk. We hebben nu geen goed beeld van ruim de helft van de scholen en dat voelt niet goed. Aan de andere kant hebben we wel veel tijd kunnen besteden aan de scholen in Chikwawa en daar de nodige stappen gemaakt dus dan zijn we daar maar heel blij mee.
Maandag reden we het vaste maandagrondje in dit district. Dan bezoeken we meestal de scholen die aan de noordwestkant van Chikwawa-stad liggen. Dat zijn 8 scholen en de tijd die we dan nog over hebben benutten we om nog 2 scholen die langs de weg richting Blantyre liggen te bezoeken. Het was deze maandag niet zo’n hele leuke dag. Dit had overigens niets met het project te maken maar meer met andere dingen. Ten eerste was de temperatuur opgelopen tot 42 graden en dat heeft toch wel impact op je fysieke gesteldheid, zeker aan het eind van de dag. Ten tweede, en veel belangrijker, was het een dag met veel nare berichten. We hebben 9 scholen bezocht en op 3 ervan werden we geconfronteerd met een sterfgeval. Op 1 school kon de hoofdmeester ons niet ontvangen omdat hij naar een begrafenis was. Op een tweede school was er geen progressie geboekt met de bouw omdat een zoontje van de aannemer was overleden. Dit vertelde de vader ons zelf. En op de laatste school die we bezochten was niemand aanwezig omdat de dag ervoor een meisje uit groep 8 was overleden en die werd op het moment dat wij langs kwamen begraven. Toen hadden we het wel gehad voor die dag. Ik weet dat het de keiharde realiteit van Malawi is dat het kindersterftecijfer hier hoog is, maar het is nog steeds erg moeilijk te begrijpen en te bevatten.
De rest van de week verliep gelukkig minder heftig. Dinsdag en woensdag konden we langs alle andere scholen waardoor we iedere school in Chikwawa binnen 3 dagen weer bezocht hadden. Op alle scholen hebben we een bal uitgedeeld en dat werd overal met luid gejuich of open monden van verbazing ontvangen. Niet alleen van de kinderen maar ook van de leerkrachten. Het is onvoorstelbaar hoe blij men hier is met een bal, zelfs al die met ruim 2.000 kinderen gedeeld moet worden. Hetzelfde geldt voor de pennen die we konden geven aan de scholen. Ook deze werden met tranen in de ogen aangenomen door een hoofdmeester of een geschenk Gods genoemd omdat ze helemaal geen schrijfwaren meer hadden op die school. Dat geeft je aan de ene kant een goed gevoel omdat je mensen blij maakt. Tegelijkertijd is het erg pijnlijk om te zien dat het krijgen van een paar pennen een volwassen man tot tranen roert. Dan is er toch iets niet goed verdeeld op deze aarde. De pennen hebben we in tegenstelling tot de ballen niet op alle scholen uitgedeeld maar alleen op de scholen die goede progressie geboekt hadden. Als dank voor de bewezen diensten zeg maar. Dit zeiden we er ook altijd bij zodat ze wisten dat ze beloond werden en dat ze hier ook trots op konden zijn. Hopelijk is het ook gelijk een goede stimulans om de gebouwen snel af te maken. De scholen waar we niet zo tevreden over waren kregen niets en welke impact dat op hun had merkten we op vrijdag. Nadat we donderdag wat voorbereidende werkzaamheden hadden verricht voor de volgende fieldtrip zijn we vrijdag namelijk weer langs de scholen gegaan waar we het minst tevreden over waren. En op vrijwel elke school kregen we de vraag of we ook pennen voor ze hadden meegenomen. Ik vond het echt geweldig om te merken hoe snel de tamtam hier gaat. Ook vrijwel zonder telefoon of pc/laptop gaat nieuws dus heel snel rond. Bijna alle hoofdmeesters hadden gehoord dat wij pennen hadden uitgedeeld op andere scholen en zij wilden dat toch ook wel graag. Helaas zat het er voor een flink deel van de scholen ook deze vrijdag niet in dat ze pennen van ons kregen. Maar als ze bij het volgende bezoek flinke vooruitgang kunnen laten zien krijgen ze deze uiteraard wel. We hopen dat dit vooruitzicht werkt. Msika en Simeon denken van wel omdat men hier vrij competitief ingesteld is, dus dat moeten we dan maar gebruiken nietwaar. Wat op 1 school in ieder geval wel heeft gewerkt is dat we op dinsdag gedreigd hadden om ons als WFP helemaal van de school terug te trekken als ze deze week niet zouden beginnen met het afbouwen van de gebouwen. Al maanden was er op deze school niets gebeurd en de maat was nu echt vol. De hoofdmeester schrok zichtbaar van hetgeen we hem vertelden en toen we vrijdag weer kwamen liepen er maar liefst 8 bouwvakkers rond die hard aan het werk waren. Toen hebben we natuurlijk meteen een grote zak met pennen gepakt en de hoofdmeester naast de pennen ook flink wat complimenten gegeven. Hij was ontzettend trots dat er nu wel gebouwd werd en vertelde dat hij er toch echt niet aan moest denken dat de kinderen geen eten meer zouden krijgen. Het voelde heel naar om te dreigen om kinderen geen voedsel meer te geven, maar over deze school hoeven ons nu geen zorgen meer te maken. Weer een mooie positieve verandering op een school en allemaal blije gezichten omdat het nu wel lukt. Daar krijgen we allemaal veel positieve energie van. Op de meeste andere scholen was er ook weer het nodige veranderd dus we zijn nog steeds erg hoopvol gestemd over het halen van de deadline. Hopelijk weten we volgende week of dat na een week monitoren in Phalombe nog steeds het geval is. Ik zeg hopelijk, want het blijft een beetje lastig plannen....

Groeten Dirk