Een ander Malawi

Hoi allemaal,

Op zondag vertrokken Simeon en ik naar Mulanje om de werkweek daar door te brengen en de scholen waar we mee werken in de regio Phalombe te bezoeken. Msika woont in Mulanje, dus hij was daar al eerder naar toe gegaan. Het duurt ruim 2 uur vanaf Chikwawa en tijdens de rit merkte ik dat ik de mooie dingen die Malawi heeft steeds meer begin op te merken. Daar waar de ellende en armoede de eerste weken volledig de aandacht kregen heb ik nu ook oog voor andere dingen. En die zijn er genoeg te zien. Chikwawa is erg warm, max. temperaturen van ruim 35 graden gemiddeld op dit moment, en dus ook erg droog. Maar toch groeit er genoeg moois en dan vooral langs de oevers van de Shire. Zo groeien er overal baobabs en ook veel mango-, papaya- en bananenbomen. Maar zodra je voorbij Blantyre bent en via Thyolo naar Mulanje rijdt waan je je in een heel ander Malawi. Het is daar zoveel groener dan in de regio waar wij de meeste tijd doorbrengen. Met als hoogtepunt toch wel de kilometerslange theeplantages. Als men toch wat meer zou doen met al het water dat dit land toch heeft dan zou het in het zuiden ook zoveel mooier en vruchtbaarder kunnen zijn. Dat zou een hoop goeds brengen voor de mensen.
Het plan voor deze week was te proberen alle 42 scholen te bezoeken op de eerste 4 werkdagen want dan konden we vrijdag nog een extra bezoekje brengen aan de probleemgevallen. Een normale werkdag begint rond 7 uur en dan vertrekken we naar de eerste school. Omdat we deze week wat verder van de scholen af zaten duurde het ongeveer anderhalf uur voordat we de eerste school bereikten. Een gemiddeld schoolbezoekje verloopt dan als volgt. Als we bij een school arriveren rennen de kinderen eerst weg van de auto en als we stoppen komen ze dichterbij om daarna toch weer snel weg te springen als die witte meneer uit stapt. Dan pak ik de formulieren van de achterbank en schuiven de eerste durfals al weer dichter naar me toe. Heel soms steekt een kind me dan zijn hand toe of zegt Muli Bwanji. Maar veel vaker springt de hele groep weer achteruit als ik me omdraai. Dan haal ik maar wat gekkigheid met een kind uit om het ijs te breken en dan zien ze meestal wel dat ik niet zo eng ben als ik in de auto nog leek. Zodra we het terrein oprijden komt er over het algemeen direct een leerkracht naar ons toe lopen en die escorteert Msika en mij dan naar het kantoor van de head teacher. In het kantoor groeten we elkaar eerst uitgebreid zoals het hoort en dan vragen we naar de voortgang van het project. Dan wordt er al vrij snel overgeschakeld op het chichewa en voert Msika het gesprek verder om mij later de engelse vertaling te geven en daar waar nodig kort met elkaar te overleggen. Tijdens het gesprek in het chichewa doe ik mijn best om zoveel mogelijk bekende woorden op te vangen om op die manier het gesprek toch nog enigszins te kunnen volgen. Tegelijkertijd probeer ik ook zoveel mogelijk informatie van de school in me op te nemen door alle administratie die op de muren hangt in deze kantoren te lezen. Doordat er geen computers zijn op de scholen gebruikt men hier voor alle administratie merkstiften en grote vellen papier waarop alle belangrijke zaken worden bijgehouden. Je moet hierbij denken aan de lesroosters, het aantal kinderen per klas per maand, het organogram van de school of welke leraar welke extra taken heeft. Maar ook het aantal weeskinderen dat op de school zit uitgesplitst in jongens/meisjes en enkel/dubbel wees. Deze laatste cijfers zijn echt verschrikkelijk om te lezen. Het is geen uitzondering dat ca. 25% van de kinderen van een school minstens 1 ouder heeft verloren. En dan te bedenken dat alleen het WFP al meer dan 700.000 kinderen voedt middels het school feeding program in Malawi. Dat is een rekensom met een hele rieste uitkomst.
Na het gesprek lopen we dan richting de bouwplaats om, als ze aanwezig zijn, even kort met de bouwers te praten en de voortgang in de bouw zelf te checken. Daarna gaan we weer terug naar het kantoor om eventueel de betaling te doen en nog wat aanvullende vragen m.b.t. het koken of de fruitbomen die verleden jaar zijn uitgedeeld te stellen. Tot slot tekenen we het visitor’s book. Dat is altijd de belangrijke afsluiter van het bezoek en in dit boek kunnen we ook altijd kort schrijven wat onze bevindingen zijn. Voor een trotse Malawiaan is het geweldig als wij schrijven dat het super is want dat zien alle andere bezoekers ook staan. Het is aan de andere kant minder prettig als wij schrijven dat we ontevreden zijn want dat ziet ook iedereen. Wij gebruiken dit boek dan ook als extra duwtje of als extra blijk van waardering. Daar is men hier heel gevoelig voor. En als Simeon zijn plekje uit de schaduw dan ook weer heeft verlaten om achter het stuur plaats te nemen gaan we door naar de volgende school.
De eerste 2 dagen verliepen goed en we konden op beide dagen 11 scholen bezoeken wat een lekker gemiddelde is. Tevens was er op veel scholen goede progressie geboekt en konden we niets anders dan tevreden zijn. Helaas mocht het ook deze week niet zo zijn dat de week volgens plan verliep. Woensdag 21 september was namelijk door een protestbeweging in Malawi uitgeroepen tot de volgende dag om te demonstreren tegen de regering en te pleiten voor een ander Malawi. Men demonstreert omdat enige maanden geleden via Wikileaks bekend is geworden dat de president ruzie heeft gemaakt met zowel de Verenigde Staten als met het Verenigd Koninkrijk die daardoor hun steun aan dit land hebben stopgezet. Dit waren de grootste sponsors van Malawi dus de gevolgen zijn immens voor dit toch al zo arme land. Hierdoor is er niet alleen het al eerder beschreven dieseltekort, maar zitten er ook vele ziekenhuizen zonder medicijnen, is er bijna geen geld meer om de wegen te verbeteren etc.etc. Zoals ik het hoor doet de president echter niet veel om de plooien weer glad te strijken en probeert hij met alles wat hij heeft de macht te behouden. De vorige keer dat er gedemonstreerd werd in de grote steden is het nogal uit de hand gelopen en zijn er ca. 20 mensen omgekomen. Het rommelt dus behoorlijk hier. Doordat er dinsdag nog niet duidelijk was wat er precies ging gebeuren hoorden we dinsdagmiddag dat alle VN-medewerkers in Malawi woensdag in ieder geval tot 12.00 uur niet de straat op mochten. Eerst moesten wij zelfs terug naar Chikwawa omdat dat onze thuisbasis is maar uiteindelijk mochten we toch in Mulanje blijven. Wij hebben in Mulanje helemaal niets gemerkt van al het rumoer en uiteindelijk zijn de demonstraties ook niet doorgegaan, maar prettig voelt de situatie natuurlijk niet. Dit hoor je normaal gesproken alleen op het journaal. Om 12 uur woensdag hoorden we dat er echt niets aan de hand was en dat we weer gewoon aan het werk mochten. Het had voor ons echter geen zin meer om op pad te gaan want dat zou zonde van de brandstof zijn. Dus weer een dag papierwerk. Nou ja, een paar uur papierwerk want dat is wel een keer klaar natuurlijk. Gelukkig kon Simeon ’s middags ergens nog wel 100 liter diesel vandaan halen en leverde de dag toch nog iets op. Donderdag en vrijdag konden we alle overige 20 scholen bezoeken dus eind goed al goed. Helemaal omdat we vrijdag ook hoorden dat er 2 dozen met ballen uit Nederland zijn aangekomen in Blantyre. Een zeer welkom kado voor de scholen dat ontstaan is tijdens de vorige fieldtrip. Deze hebben Simeon en ik dan ook meteen opgehaald op onze weg terug naar Chikwawa en de ballen liggen al in de auto te wachten om uitgedeeld te worden. Zo kunnen wij, dankzij onze collega’s, weer een klein steentje bijdragen aan een ander Malawi!

Tot de volgende keer,

Dirk