Een hoop tekort

Hoi allemaal,

Schreef ik verleden week nog dat het mijn gevoel was dat we niet erg veel konden doen. Nou, de afgelopen week hebben we echt bijna niets kunnen doen helaas. Door allerlei onvoorziene omstandigheden konden we alleen maandag en vrijdag langs de scholen gaan en dat is veel te weinig voor dit moment. Juist omdat de tijd nu begint te dringen is het zaak om wekelijks langs de scholen te gaan en dat was de afgelopen week niet mogelijk. We hebben ons daardoor ook niet aan een aantal afspraken kunnen houden en we zijn op dat punt dan ook ernstig tekort geschoten. Wel verklaarbaar, maar toch. Nu ik het woord “ verklaarbaar” typ moet ik gelijk lachen, want het lijkt erop alsof ik me een Malawiaans gebruik al snel eigen heb gemaakt. Men heeft hier namelijk altijd een goede reden waarom iets niet gebeurd is. Zo viel het ons de eerste schoolweek op dat er niet overal gekookt werd. De ene school had een tekort aan brandhout, de andere een tekort aan kookmoeders en weer een andere school had last van rondwaaiend stof en dat zou in de pap komen. Allemaal onoverkomelijke “ goede” redenen die volgens ons toch wel te verhelpen waren en nu zaten er duizenden kinderen zonder warme maaltijd. Dus dan leggen wij heel begripvol uit wat ze in eventuele volgende gevallen misschien ook kunnen doen om het probleem z.s.m. op te lossen. Gelukkig wordt dat altijd enthousiast ontvangen en zal dat een volgende keer geprobeerd worden. In dit soort gevallen merk je wederom dat er op alle niveaus in Malawi nog heel veel geleerd moet worden. Niet in de laatste plaats dat mensen zich uit eigen beweging verantwoordelijk gaan voelen voor een probleem dat ontstaat en ook proberen dat probleem direct op te lossen. Het lijkt voor de leerkrachten op dat moment geen heel groot probleem want morgen is er vast wel weer hout. Maar het betekent tegelijkertijd dat er dan ruim 1.000 kinderen op hun school die dag geen warme maaltijd krijgen en dat vinden wij wel een groot probleem.
Maandag begon de week qua bezoeken afleggen goed want we konden langs 11 scholen. Omdat het geld nog niet gestort was hadden Msika en ik maar veel Kwacha’s van onze eigen rekening gehaald zodat we de scholen ook direct konden uitbetalen. Dat liep allemaal goed en het was dan ook een goede dag. Tot Simeon aan het eind van de dag terloops opmerkte dat de tank bijna leeg was en er in de omgeving, voor de zoveelste keer dit jaar, geen druppel diesel te halen viel. De kans dat we rondom Chikwawa konden tanken was sowieso een stuk kleiner dan dat er in Blantyre wat diesel te krijgen zou zijn. Dit betekende dat Simeon misschien eerst 50 km. bergop-bergaf moest rijden om te kunnen tanken en alle nog aanwezige brandstof zou daarvoor dus nodig zijn. Zo stond de dinsdag allereerst in het teken van het krijgen van wat diesel en dat duurde helaas de hele dag. Het dieseltekort in Malawi duurt al maanden en er is voorlopig ook geen oplossing voor handen. Het probleem is dat de diesel in dollars betaald moet worden en daar is sinds de president van Malawi niet wil voldoen aan sommige wensen van de Amerikanen, die daardoor geen geldelijke steun meer geven aan de regering, een chronisch tekort aan in dit land. Dinsdag dus weer een kantoordag op de compound en tussendoor wachten op een verlossend telefoontje. Het was overigens wel een komisch gezicht om Simeon dan weer druk te zien bellen en snel weg te zien rijden als hij hoorde van een tankwagen die gesignaleerd was, hem daarna toch weer teleurgesteld terug te zien komen om daarna de stoel maar in de slaapstand te zetten en de ogen te sluiten. En dit herhaalde zich een aantal keren die dag. Een ander telefoontje dat binnen kwam was het bericht dat Misika en Simeon woensdag en donderdag cursus in Blantyre hadden waarbij ze verplicht aanwezig moesten zijn. Weer 2 verloren dagen erbij. Gelukkig was er aan het eind van de dag ook nog goed nieuws, Simeon had 100 liter diesel kunnen bemachtigen.
De dagen dat mijn collega’s cursus hadden heb ik op het kantoor in Blantyre getracht alle bestanden die nu gebruikt worden in 1 bestand te vatten. En verder ook om alle informatie die Msika veelal in zijn hoofd heeft zitten ook voor mij zichtbaar te maken zodat er 1 duidelijk rapport zou overblijven waar alles in zou staan. Daar had ik wel behoefte aan gekregen de afgelopen weken omdat ik merkte dat niet alles altijd even gemakkelijk terug te vinden was. Ook het al uitgebreid beschreven betalingssysteem kan mijns inziens veel makkelijker verlopen als we de formulieren per fase aan het begin van het jaar al uitdraaien en daar heb ik ook wat voor op papier geprobeerd te zetten. En ik heb om een buffer van ca. MWK 500.000 gevraagd zodat we alle scholen direct kunnen betalen als ze een fase af hebben maar dat lijkt net een brug te ver. Men zoekt nog voor ons uit of dit mogelijk is. Kortom misschien toch niet helemaal verloren dagen. Al besef ik me natuurlijk ook dat de volgende projectmanager weer andere plannen zal maken. Maar ach, laat me maar even denken dat ik de verloren dagen toch nuttig besteed heb.
Vrijdag konden we gelukkig weer langs de scholen. Voordat we bij de eerste school waren maakte Simeon opeens een scherpe bocht naar links omdat hij een tankwagen zag staan bij het benzinestation in Nchalo. Het bleek inderdaad om een truck vol diesel te gaan die men bijna ging lossen. En dus stonden we, voordat we echt aan het werk konden, eerst ruim een uur te wachten op nog eens 60 liter brandstof. Dat was nodig want we moeten echt elke mogelijkheid die er is om te tanken benutten. Tijdens de 12 schoolbezoeken de rest van de vrijdag was er gelukkig veel progressie te zien bij het bouwen. Het lijkt erop dat iedereen goed begrepen heeft dat alles volgende maand echt af moet zijn. Zelfs bij de grootste probleemgevallen was er geen tekort aan bakstenen of zand meer en zou men uiterlijk maandag verder gaan met de bouw. Ook werd er op alle scholen die we vrijdag bezochten gekookt en werden er ook heel veel dozen vol nieuwe schoolboeken door een ander goed doel uitgedeeld. Die boeken blijven dan wel weer in de dozen in het kantoor van de hoofdmeester staan, omdat er nergens een goede opslagruimte is. Sterker nog men heeft op meeste scholen zelfs bijna geen kasten of planken. Alle oude boeken en schriften vind je veelal op een grote hoop op de grond onder een flinke laag stof. Er is hier echt op elk gebied een groot tekort aan alles. Je kunt je voorstellen dat de spullen die er dan wel zijn veel eerder stuk gaan of kwijt raken dan wanneer men ze wel gewoon op zou kunnen ruimen. Erg frustrerend om te zien allemaal, maar daar kunnen we op dit moment niet bij helpen. Maar goed, het was dus al met al een mooie afsluiter van een wat minder soepel verlopen week. Volgende week gaan we naar de regio Phalombe om alle 42 scholen daar te bezoeken, te betalen en kijken hoe ver men daar gevorderd is met de bouw. Doordat we al lang niet bij deze scholen geweest zijn, zijn we alleen een beetje bang dat we wat geld tekort gaan komen. Eigenlijk hopen we dat stiekem ook want dat betekent dat er dan flink doorgebouwd is!

Tot de volgende keer,

Dirk