Druk

Hoi allemaal,

Na de tweede week denk ik wel te weten wat de vorige projectmanagers bedoelden als ze zeiden dat de tijd hier zo snel gaat. Ik denk dat dat komt omdat alles hier veel langer duurt dan wij gewend zijn voordat je iets kan doen. Het lijkt er op alsof we niet heel productief zijn op een dag maar we zijn toch echt de hele dag in touw en zitten, door het gehobbel ook letterlijk, niet stil gedurende de hele dag. Maar toch bekruipt me elke dag een gevoel dat ik eigenlijk nog iets meer had willen doen. Maar goed dat gaat nu eenmaal niet dus die druk moet ik mezelf misschien maar niet meer opleggen.
Afgelopen maandag hebben we allereerst de resterende 7 formulieren opgehaald om de 3e betalingsronde eindelijk af te kunnen ronden. Zoals ik vorige keer al schreef zijn de scholen maandag weer begonnen en dat zorgde ervoor dat we alles snel rond hadden. In een recordtempo waren we klaar en nog voor 12 uur hadden we alles binnen. Wat me ’s ochtends opviel was het enorme aantal kinderen dat ik ook nog gewoon langs de weg zag lopen, op de markt zag staan, op het land zag werken of bij hun hutje zag zitten. Navraag op de scholen leerde me dat als de scholen hier beginnen slechts een gedeelte van alle kinderen al meteen aanwezig is. De rest druppelt naarmate het schooljaar vordert binnen en dat gaat soms echt om honderden kinderen per school die zich nog later aanmelden. Omdat het gemiddeld aantal leerlingen op een basisschool hier rond de 1.400 leerlingen ligt was het op de meeste scholen even goed erg druk. De komende weken zal het dus nog drukker worden en dat is een groot probleem voor veel scholen. Sinds 1 september mogen de klassen nog “maar” uit 60 leerlingen bestaan. Dit om de kwaliteit van de lessen te verbeteren. Maar in de praktijk blijkt dit meestal niet te kunnen want hoe wil je soms wel meer dan 2.000 leerlingen verdelen in klassen van maximaal 60 leerlingen? Dat kan gewoonweg niet. Niet alleen vanwege het gebrek aan klaslokalen maar ook al vanwege een groot tekort aan leraren. De maatregel op zich is volgens mij uitstekend, maar de nodige randvoorwaarden moeten nog geschapen worden en daar gaat wel een paar jaar overheen denk ik. Voor het school feeding programme kan dit trouwens ook voor problemen gaan zorgen. Dit omdat sommige scholen er aan denken om in 2 groepen les te geven. Een ochtendgroep en een middaggroep. Dit betekent dan ook dat de kinderen die in de middagploeg terecht komen ook pas ’s middags een maaltijd kunnen krijgen op school, terwijl het hele idee is gebaseerd op het feit dat kinderen ’s ochtends eten krijgen omdat ze dan een goede bodem hebben voor de rest van de dag en geen honger hebben als ze op school zitten. Komen de kinderen nog wel naar school als ze ’s ochtends thuis niets te eten hebben gehad en dus honger hebben? Ik denk zeker niet allemaal dus daar moet iets op gevonden worden als het eenmaal zover is. We besloten maandagmiddag nog naar Blantyre te rijden om alle formulieren meteen af te geven en daar op kantoor wat papierwerk te doen. Dat is voor zover ik heb ontdekt ook de enige plek waar we kunnen printen dus als we daar zijn moeten we daar goed gebruik van maken. Dat betekent veel vooruit kijken en werken want we kunnen niet elke week naar Blantyre gaan. Daar hebben we het de komende periode net iets te druk voor. Tegelijkertijd hebben we gekeken hoe het staat met het uitleveren van de materialen en dat zag er gelukkig goed uit. Alleen nog de laatste materialen voor de daken van de keukens in Chikwawa en de storerooms in Phalombe en alles is weg. We hadden met Marta afgesproken dat 5 september alles bij de scholen zou zijn en zij is daarover dagelijks in druk overleg met de vervoerders. Msika legde mij uit dat je er in Malawi dan 2 weken bij op moet tellen dus we liggen goed op schema....
Dinsdag moest Simeon helaas terug naar Blantyre omdat onze auto enige ongemakken begon te vertonen. De handrem werkte niet meer, de airco moest bijgevuld worden en het reservewiel moest vervangen worden. De auto moest naar de monteurs van het WFP wat inhield dat Msika en ik kantoorwerk moesten doen op het terras bij mijn motel. Het kwam voor mij wel goed uit want nu hadden we mooi de tijd om een goede planning te maken voor de komende weken/maanden en ik kon gelijk alle vragen die bij me opgekomen waren de afgelopen 2 weken op Msika afvuren. Die hij zoals altijd heel rustig en uitgebreid beantwoordde, dat doet hij echt geweldig. Alle onderdelen van het project zijn me langzamerhand goed duidelijk geworden en het maken van de planning verliep dan ook vrij goed. Totdat we opeens opgeschrikt werden door een hoop gehuil dat Msika direct herkende als het gehuil dat hoort bij een begrafenis. Het ging door merg en been. Een personeelslid vertelde ons dat een tienermeisje die vlakbij het motel woonde de afgelopen nacht was overleden aan aids. HIV/Aids is na malaria de grootste doodsoorzaak in Malawi. Toen ik Msika vroeg of het oplopen van HIV hier voornamelijk gebeurt door onwetendheid of door onvoorzichtigheid antwoordde hij zichtbaar geraakt dat het in dit geval door wanhoop was gebeurd. Het meisje had geen andere optie meer gezien dan haar lichaam te verkopen om aan eten te komen. Tja, en toen waren de beide vaders nog lang stil. Terwijl de dominee op de achtergrond indrukwekkend stond te preken arriveerde Simeon ook weer in Chikwawa. De handrem was niet gemaakt, het reservewiel was men vergeten te vervangen en de airco kon niet bijgevuld worden. Lekker belangrijk.

De andere dagen van de week besteedden we aan het monitoren van de voortgang van de bouw op de scholen in Chikwawa. Daar was door onze betalingsachterstand en de vakantie te weinig tijd aan besteed de afgelopen weken. Aangezien dit toch het belangrijkste onderdeel van ons project is was het de hoogste tijd om de draad weer op te pakken. Msika en ik hadden dinsdag besloten om de druk flink op te voeren op die scholen waar dat nodig was. We zouden in ieder geval aan iedereen vertellen dat alles eind september klaar moet zijn (= half oktober). Met een beetje geluk is eind oktober dan echt alles klaar en zijn we precies op tijd omdat dan ook het regenseizoen ongeveer zal beginnen. In totaal bezochten we 26 scholen in 3 dagen en dat leverde zoals verwacht wisselend resultaat op. Sommige scholen waren al bijna klaar en moesten alleen nog een paar kleine aanpassingen doen maar bij andere scholen leek het wel alsof er nog niets gebeurd was. De mensen die al bijna klaar waren prezen we meteen de hemel in. Ntchito abwino oftewel goed werk! Het klinkt misschien gek maar we worden er echt blij van als we een schoolterrein oprijden en een nieuw gebouw zien staan. “Almost finished” klinkt het dan uit 3 lachende monden tegelijk. Op de scholen waar naar onze smaak te weinig was gebeurd namen we de headteacher apart om hem/haar op het hart te drukken dat er nu echt haast gemaakt moet worden. Tijdens mijn voorbereidingen las ik overal dat de mensen hier niet direct naar elkaar zijn maar Msika heeft daar in ieder geval geen last van. Hij schroomt niet om te zeggen dat als er volgende week geen progressie is we dan alle materialen weer ophalen en deze aan een school geven die er wel iets mee doet. Ik kon dan altijd nog benadrukken dat we de scholen willen helpen maar als ze niet geholpen wilden worden ze dat dan moesten zeggen omdat we er dan gewoon mee stoppen. Niet leuk om te doen, wel erg nodig. Met deze scholen hebben we gelijk de afspraak gemaakt dat we uiterlijk dinsdag weer langs komen en dan zullen we wel zien of onze druk iets heeft uitgehaald. Wat het lastig maakt is dat de scholen vaak afhankelijk zijn van de mensen uit de gemeenschap. Als deze niet of minder betrokken zijn staat de school machteloos. Zeker in vakantietijd want de communicatie richting de ouders verloopt uitsluitend mondeling en vaak via de kinderen hier. Zonder telefoon, computer, typemachine oid is er natuurlijk geen andere manier. Na het invullen van de scorecards van de scholen, waarop we bijhouden hoe ver de scholen zijn met de bouw, bleek dat in Chikwawa ongeveer 50% af is. Dat lijkt niet veel na een aantal maanden maar de eerste fase verloopt meestal het traagst. Dit omdat men dan aan bakstenen moet zien te komen en die moet de gemeenschap zelf regelen en betalen. Daar gaat soms veel tijd in zitten. We zijn tot nu toe niet ontevreden maar we zijn er nog niet. We blijven drukken.

Tot slot wil ik jullie aandacht vragen voor de website www.hansnaarmalawi.nl Hans is vanuit Zeeland vertrokken om naar Malawi te fietsen en zoveel mogelijk geld en aandacht te genereren voor het WFP. Een geweldig initiatief dat heel veel steun verdient. Zet hem op Hans !

Tot de volgende keer,

Dirk