Cursusweek

Hoi allemaal,

De eerste bijna volledige werkweek zit erop en de spoedcursus relativeren en improviseren heb ik inmiddels zo goed als afgerond. Althans, dat gevoel heb ik. Verbazen doe ik me nog steeds talloze keren per dag en dan vooral over de inefficiente manier waarop de mensen hier de zaken aanpakken. Ik zal hier, als ik het niet vergeet, een volgende keer wat voorbeelden van geven. Ik hoopte dat de mensen hier op elk vlak juist het maximale uit hun beperkte middelen zouden halen maar helaas is niets minder waar. Dit zal ongetwijfeld komen doordat er in het verleden zo weinig mensen goed onderwijs hebben genoten. Nog maar weer een reden om ons nog vele jaren in Malawi in te blijven zetten voor het school feeding program.
Dat ik inmiddels aardig kan relativeren en improviseren merkte ik vooral toen ik afgelopen zondagavond juichend in de badkamer stond. Dit omdat ik voor het eerst sinds mijn aankomst stromend water had en dus de douche boven mijn hoofd kon houden. Tot die tijd had ik me letterlijk moeten bedruipen met in emmers koud water gevulde flesjes. Het flessenwerk begon te wennen en stromend water voelde ineens als pure luxe. Ik dacht gelijk aan al die lachende kinderen die ik elke dag zie, zal het voor hun ook zo werken? Als je niets hebt, ben je dan heel blij met bijna niets? Ik ben bang van wel. Dat stromend water in dit land voor velen nog steeds onbereikbaar is werd weer eens duidelijk toen ik tijdens een autorit talloze vrouwen in een rivier de was zag doen. Op de terugweg zag ik in diezelfde rivier de koeien staan om te drinken en nog meer waar ik niet aan wil denken, dit omdat naast deze koeien een kind zijn gezicht stond te wassen en een slok van het vieze water nam. Er worden gelukkig veel waterpompen geplaatst in dit land maar wat is er op elk vlak helaas nog een lange weg te gaan.
Maandag en dinsdag had ik chichewacursus op het WFP-kantoor te Blantyre. Simeon haalde me op en gezamenlijk reden we naar de 2e stad van Malawi. Daar wachtte teacher Dyna al op me en mijn lesdagen konden beginnen. Het chichewa is, na het engels, de 2e taal van Malawi. Echter in de dorpen wordt meer chichewa dan engels gesproken en dus is het erg handig als ik snel ook wat basiskennis van deze taal heb. Zoals al eerder op dit blog is beschreven hebben de mensen in Malawi een enorm ritueel van groeten. Alleen het leren van dit ritueel nam al ruim een ochtend in beslag maar daarna had ik de slag redelijk te pakken. De algemene groet, de ochtendgroet, de lunchtimegroet, de namiddaggroet, de avondwensen en de bijbehorende variabele reacties, ze hebben haast geen geheimen meer voor me. De grammatica van het chichewa was gelukkig iets minder moeilijk dan ik verwacht had. Het probleem zit hem nu vooral in mijn enorme gebrek aan woordenschat en de voor ons gekke tongbrekers als nd en mw. Dus daar ga ik de komende weken maar flink wat aandacht aan besteden. Ook in Malawi gaat nieuws snel rond en zodoende wist iedere medewerker op de compound direct dat ik chichewales had. Het was aandoenlijk om te merken hoe iedereen daarna heel goed articulerend mij ging begroeten om me te helpen alles zo snel mogelijk onder de knie te krijgen. Echt geweldig !
Tijdens mijn lessen waren Msika en Simeon in de regio Phalombe op pad geweest om handtekeningen en stempels bij de scholen op te halen zodat de bouwvakkers uitbetaald konden worden. Nadat ze alle benodigde zaken binnen hadden kwamen ook zij weer naar Blantyre en gingen we met elkaar weer naar Chikwawa. Woensdag was er een landelijke vrije dag in verband met het einde van de Ramadan en dus gingen we donderdag en vrijdag weer op handtekeningenjacht in Chikwawa. Wat een proces......
Ik schreef vorige keer al dat dit een zeer tijdrovende klus is, maar het is nog erger dan ik verleden week dacht. Omdat het moeilijk in te schatten is hoe ver men met het bouwen van de verschillende gebouwen was heeft Msika begin augustus de bedragen niet vooraf ingevuld maar pas ter plaatse. De formulieren die hij destijds heeft laten tekenen en stempelen heeft hij persoonlijk naar WFP Blantyre gebracht en daarna heeft iemand de formulieren naar WFP Lilongwe gebracht om ze te laten akkoorderen. Nu heeft iemand op het hoofdkantoor van het WFP te Lilongwe alle aanvragen van de afgelopen maand afgekeurd omdat het bedrag niet
“geprint” op het formulier staat. Dit heeft als gevolg dat wij nu met zijn drieen weer langs alle scholen waarvan de formulieren afgekeurd zijn moeten om nieuwe formulieren te laten tekenen en stempelen. Aangezien het afgelopen week nog steeds vakantie was leidde dat soms tot kolderieke en soms ook frustrerende taferelen. Donderdag ging het nog redelijk goed omdat een aantal hoofdmeesters een overleg met elkaar had en we er dus een paar tegelijk troffen. Echter dan waren we er nog niet want we hadden ook 2 stempels nodig per formulier en die stempels liggen in het hoofdkantoor van de hoofdmeester op zijn eigen school. Soms reden we dan met een hoofdmeester terug naar zijn school en zetten we hem later weer af bij het overleg, dan weer kregen we de sleutels van een kantoor mee om een leraar die naast de school woont te kunnen laten stempelen en weer anderen gaven we de formulieren om ze de dag erna weer op te kunnen halen. Ook nu was het heel mooi om te zien hoe behulpzaam iedereen hier is. Kinderen die gelijk het dorp in renden om iemand op te halen die ons misschien van dienst kon zijn. Of de mensen die we onderweg tegen kwamen en zonder pardon hun fiets aan de kant zetten om met ons mee te gaan etc.etc. Wat me daarbij opviel is het gemak waarmee de mensen hier contact met elkaar maken. Elke hoofdmeester, elke deputy of wie er ook bij ons in de auto sprong, was meteen druk in gesprek met Msika en Simeon. En zoals gebruikelijk hier werd daarbij heel erg veel gegrapt, gedold en gelachen. Het is net alsof iedereen elkaar al jaren kent. Als daar een cursus voor zou zijn, zou de hele wereld die wel mogen krijgen !
Vrijdag gingen we dus weer naar een aantal dezelfde scholen waar, helaas, ook nu niet altijd iemand aanwezig was. Na 4 scholen achter elkaar bezocht te hebben waar we zonder formulier vandaan kwamen besloten we maar om het maandag opnieuw te proberen. Dan beginnen de scholen weer en hebben we waarschijnlijk meer geluk. We moeten er nog een stuk of 5 dus het doel is om maandag alles rond te hebben. En als ze dan allemaal binnen zijn dan gaan we maar eens kijken of we dit proces niet wat gemakkelijker kunnen maken. Ik stelde al voor om een foto te maken van de formulieren en deze direct naar het hoofdkantoor te mailen, of om eens te kijken naar een mobiele printer o.i.d. zodat we ter plekke het juiste bedrag in kunnen vullen en in 1 keer het juiste formulier printen. Aan de opengevallen monden en de verdwaasde blikken van mijn collega’s zag ik dat ik veel te snel ging. Ik vergat even dat wij kilometers verder zijn op bepaalde gebieden en ik dus veel kleinere stappen moet maken. Dat moet ik nog leren.

Tot de volgende keer,

Dirk