Alles is anders

Een toepasselijkere titel is er volgens mij niet voor mijn eerste stukje vanuit Malawi. Ik ben echt in een compleet andere wereld terecht gekomen nadat ik afgelopen woensdag in Blantyre uit het vliegveld stapte. Ik heb veel gelezen in de spaarzame boeken die er over Malawi zijn verschenen, ik heb alle weblogs van mijn voorgangers doorgenomen, alle presentaties die ik kon vinden nog een keer bekeken, heel veel foto’s gezien en toch ben ik verrast. Toch verrast door die enorme armoede die hier heerst en die je overal om je heen ziet. Toch verrast door dat enorme tekort aan de meest simpele materiele zaken dat hier heerst. Toch verrast door die enorme hartelijkheid van de mensen die de hele dag door blijven lachen en grappen maken met elkaar, met iedereen. Toch verrast door de enorme behulpzaamheid van de mensen en de dankbaarheid die ze continu uiten. Alles is anders.

Ik werd afgelopen woensdag van het vliegveld opgehaald door Simeon, de vaste chauffeur van ons team, en samen zijn we naar het WFP-kantoor in Blantyre gegaan. Daar zat projectmedewerker Msika, het 3e lid van ons team, al te wachten en na vele handen geschud te hebben heeft hij me een korte rondleiding gegeven op het terrein van het WFP. We konden gelijk kijken welke bouwmaterialen er nog naar de scholen gebracht moesten worden, want dat wordt vanaf deze locatie vervoerd. Msika had eerder deze week al geconstateerd dat er de laatste maand niet heel veel veranderd was, maar de stand van zaken was nog iets slechter dan hij had verwacht. Er was in de maand augustus bijna niets weggebracht wat voornamelijk te wijten is aan het feit dat er niemand aanwezig was om de transporteur aan te sturen. Marta Fontan van het WFP, Msika en Simeon waren alledrie op vakantie en er was uiteraard ook niemand van PostNL aanwezig. Volgens Msika was dit gelijk een sprekend voorbeeld voor een van de problemen in Malawi. De mensen in Malawi moeten in het algemeen voortdurend gecontroleerd worden omdat ze iedereen willen helpen. Ze zullen altijd die persoon helpen die iets aan ze vraagt en dan vergeten ze dat ze ook al andere afspraken gemaakt hebben met iemand die dan niet aanwezig is. De scholen hebben dus geen nieuwe materialen ontvangen de afgelopen maand en er zal dan ook niet veel vooruitgang geboekt zijn bij het bouwen. Marta heeft de transporteur aangesproken en we hebben de afspraak gemaakt dat alle bouwmaterialen uiterlijk 5 september uitgeleverd zijn. Daarna zijn we naar Chikwawa gereden, onze standplaats, en was het tijd om mijn kamer te betrekken. De volgende dag moest Simeon de auto na laten kijken in Blantyre en hadden Msika en ik tijd om alles wat er moet gebeuren de komende maanden met elkaar door te nemen. Nadat Msika mijn vele vragen geduldig beantwoord had, zijn we naar het kantoor van de District Educational Manager gelopen om te vragen of hij 2 scholen die er met de pet naar gooien wat het bouwen betreft even wil bezoeken. Helaas was Unicef ons net voor maar Charles, de Districts School Meals Coordinator in dienst van het WFP, zou de boodschap over brengen. Op de terugweg legde Msika mij de zeer complexe stammencultuur in Malawi uit, ik dacht dat ik het bijna begreep. Dat is in Malawi toch wat anders dan bij ons.

Vrijdag zijn we langs 7 scholen in de regio Chikwawa gegaan. Voor mij de eerste keer dat ik echt het binnenland in ging en dat heeft heel veel indruk gemaakt. Des te verder we van de “grote” weg kwamen, des te slechter zagen de huizen eruit en des te viezer waren de kleren van de kinderen. We moesten om een bepaalde school te bereiken ook door een rivier rijden. Zodra het regenseizoen begint is deze school niet meer te bereiken met transportmiddelen en zal iedereen naar de rivier toe moeten gaan om spullen van de overkant lopend op te halen. Ze zouden daar dus een aantal maanden bijna volledig self-supporting moeten zijn, maar dat zijn ze helaas niet.
Vrijdag stond in het teken van het verzamelen van handtekeningen. Het is tijd voor een nieuwe betaalronde en dat is een zeer tijdrovende klus. Eerst moeten we permissie voor een betaling aanvragen bij het WFP, vervolgens worden de formulieren uitgeprint en moeten we langs de scholen om een stempel en handtekening in tweevoud van de hoofdmeester of een andere leraar te krijgen. De scholen betalen de bouwers van het geld dat ze van het WFP krijgen, dus zij zijn verantwoordelijk voor het geld. Ze krijgen evenwel per fase per gebouw betaald. Msika schat per school in wat er betaald moet worden en dit zet hij op de aanvraag. Als dit niet klopt met de daadwerkelijke voortgang van de bouw of er is geen tekenbevoegde aanwezig, dan moeten we een volgende keer terug komen en kan er ook niets betaald worden. Dit werkt niet altijd motiverend voor de bouwers, maar het kan hier helaas niet anders vanwege het gebrek aan technische middelen. Ondanks dat het vakantie is in Malawi was er slechts op 1 school geen leraar aanwezig dus we konden gelukkig veel handtekeningen mee terug nemen. Het was ook mooi om te zien dat er op een aantal scholen ondanks de vakantie flink doorgebouwd is en er een aantal gebouwen al bijna klaar zijn ! De kinderen waren ondanks de vakantie ook veelvuldig aanwezig om de azungu (blanke) een hand te geven. Wat ik heel erg vond was dat ik daarna meteen mijn hand moest desinfecteren omdat ik ziek kan worden van het schudden van een kinderhand. Dat had ik zo graag anders gezien.

Voordat ik afsluit wil ik iedereen via deze weg bedanken voor alle berichten en de steun.
Echt heel mooi om te merken hoe iedereen meeleeft !

Het begint hier overigens net te regenen, is toch niet alles anders.....

Tot de volgende keer,

Dirk