Genieten

Nog maar vijf weken te gaan! Tijd om eens antwoord te geven op een aantal veelgestelde vragen.

* Het weer?
Het is momenteel winter in Malawi en ’s avonds koelt het flink af tot zo’n 14 graden. Omdat ik op een berg zit, gaat dat regelmatig gepaard met flinke regenbuien. En dan is de gevoelstemperatuur laag, zonder verwarming of geisoleerde gebouwen...Gelukkig begint het zonnetje ook steeds vaker door te breken en gaan we bijna de zomer in.

* Een doordeweekse werkdag van een project manager...
Ziet er ongeveer zo uit: ik sta om 06.15 uur op en wordt om 07.30 uur opgehaald door Simeon en Msika. We beginnen dan aan onze ronde langs zo’n 12 scholen in de landelijke gebieden. Gemiddeld doen we daar vijf uur over. We brengen dus flink wat tijd in de auto door! Op de scholen controleren we de constructies, of ze op schema zijn en zo niet, dan proberen we te achterhalen wat de problemen zijn en hoe we ervoor kunnen zorgen dat de deadline van 1 september 2010 toch gehaald wordt.
’s Middags werken we op meestal op kantoor (stel je daar niets van voor, het is een donker hok, met als we geluk hebben wireless internet, vol bureau’s tafels en stoelen en iedere 3 minuten loopt er wel iemand binnen) om de distributie van materialen in de gaten te houden en de administratie te doen (voortgang, betalingen etc).

* Status van het project
De meerderheid van de scholen gaan als een speer! Momenteel zitten we op zo’n 71% realisatie en zijn er al flink wat scholen met een mooie nieuwe feeding shelter, keuken of opslagruimte. En allemaal willen ze de beste zijn, erg mooi om te zien. We werken sinds vorige week ook met een ranking, zodat scholen kunnen zien hoe ze het doen ten opzichte van de anderen. En aangezien ze erg competitief zijn, werkt dat motiverend!
Het ziet er naar uit dat we begin augustus al een flink aantal gebouwen kunnen certificeren.

Helaas zijn er ook een aantal scholen die flink achterlopen op schema en die proberen we er nu ook bij te trekken en te motiveren om sneller te gaan werken. Als ze het namelijk niet redden binnen de gestelde tijd loopt ook het schoolvoedselprogramma op de school gevaar. Dat is een drama voor de school. Echter, we besteden materialen en voedsel natuurlijk het liefst aan de meeste gemotiveerde scholen en niet aan degenen die er met de pet naar gooien.

Verder ben ik nu druk met de voorbereidingen van een missie, waarbij 9 dokters uit Nederland in een week tijd 1000 – 1200 kinderen medisch gaan onderzoeken en gaan voorzien van gezondheidsadvies en medicijnen indien nodig. Dit gebeurt op 2 scholen, een school met het schoolvoedselprogramma en 1 zonder schoolvoedselprogramma. Ik ben erg benieuwd of we verschillen in de gezondheid van de kinderen kunnen ontdekken!

* Het minst mis ik...
Het minst mis ik de stress van thuis, altijd dingen moeten doen, vlug vlug, rennen van de ene afspraak in de andere en bijna geen tijd om ergens van te genieten. In Malawi is het bijna het tegenovergestelde. Het is heerlijk om af en toe terug geworpen te worden op de basis dingen. Je kunt hier namelijk wel rennen, maar als de rest wandelt of stilstaat, betekent het dat je alleen maar tegen muren oploopt. Ik probeer mezelf dus echt te dwingen om met de ‘flow’ mee te gaan en me niet te laten frustreren en manieren te vinden om om de muren heen te lopen. En dat is af en toe een oprechte uitdaging!

* Het meest mis ik...
Martijn natuurlijk, bruine boterhammen met kaas en het feit dat je belangrijke gebeurtenissen thuis mist, zoals bijvoorbeeld de bruiloft van een van mijn beste vriendinnen. O ja, en goedwerkend internet. Het laatste is erg frustrerend wanneer je dingen wilt regelen en internet je voor vijf dagen in de steek laat. Ik hoop maar dat de mensen in Nederland daar een beetje begrip voor hebben...

* De weekenden
In het weekend ga ik regelmatig naar Blantyre, dat is de tweede grootste stad van Malawi en het commerciele centrum. In Mulanje is weinig te beleven en in Blantyre heb ik een groep mensen ontmoet waar ik gezellige dingen mee kan doen. En in het weekend probeer ik natuurlijk als ik de kans krijg ook wat van dit prachtige land te zien.

* Meevallers
Ik had me Malawi voorgesteld als een stoffig, dor land, en het tegenovergestelde is waar. Ik had verwacht me veel meer eenzaam te voelen hier. Je kunt na zes uur ’s avonds de deur namelijk niet meer uit en bent totaal aangewezen op de lodge. Echt vrienden maken kun je hier niet, mensen komen en gaan en blijven vaak niet langer dan twee dagen. Toch valt het alleen zijn me ontzettend mee, ik blijk me prima te kunnen vermaken met lezen, schrijven, filmpjes kijken en de staf in Kara o’ Mula. De laatste zijn onwijs aardig en zorgen echt voor een fijn verblijf. En het werk overdag geeft me ontzettend veel energie, al die kinderen die langs de weg maar naar me blijven zwaaien....(ik voel me echt een koningin hier!)

Kortom, met mij gaat het goed en ik ga nog zoveel mogelijk proberen te genieten van de laatste weken! In de bijlage een paar van mijn favoriete foto’s.

Liefs vanuit Malawi,
Marieke