25 januari 2010

Gistermiddag zijn we vertrokken naar Mulanje, de hoofdplaats van het district waar TNT dit jaar het schoolfeeding program ondersteunt.
Het is druk op de nieuw aangelegde M4. Met ontzag kijk ik naar de fietsers die met karrevrachten bananen achterop de heuvels beklimmen. (wanneer introduceert Nederland hier de bakfiets?), naar de gracieus wiegende vrouwen, kaarsrecht, een kind op de rug en de boodschappen op het hoofd, en naar de kleine trucks en pick-ups volgeladen met meelifters die zingend en kletsend op de rand van de wiebelende laadbak zitten.
In de verte richten donkere pieken van de Mount Mulanje zich dreigend op uit het lieflijke landschap, gevormd door maisvelden, bossen en kilometers golvende thee-en koffieplantages. Geen berg die veilig voelt en beschermt. Het verbaast me niet dat de locale bevolking gelooft dat geesten en heksen de steile granieten hellingen bewonen.
Op een kilometer eenzame hoogte arriveren we bij Karaomula, mijn onderkomen voor de vier maanden dat ik in dit gebied zal werken.
Alsof we bij *****Hilton aankomen staat een hele rij personeel op ons te wachten. Een kamermeisje neemt moeiteloos mijn loodzware koffer op het hoofd en draagt hem waardig weg.
In gezelschap van het personeel leidt de eigenares van de lodge me rond. Trots vertelt ze me dat ik in plaats van een kamer in het hoofdgebouw een eigen 1-kamerchaletje krijg. Het uitzicht is adembenemend, maar het chaletje staat wel afgezonderd en ik schat in dat het er ’s avonds aardedonker is.
“Is het veilig?” vraag ik aanstellerig. De eigenares zwaait haar armen omhoog. “It’s perfectly safe” roept ze “We are protected by the blood of Jesus”.
Dat vind ik niet erg geruststellend.
‘s Avonds zie ik verschillende bewakers rondlopen, een knuppel in de hand. Blijkbaar is men zelf ook niet helemaal zeker of het bloed van Jezus toereikend is.
Ik neem de tijd om uit te pakken en de kamer gezellig te maken, tenslotte moet ik hier vele avonden doorbrengen omdat het me verboden is in het donker alleen op stap te gaan. (niet dat ik ’s avonds in m’n eentje die behekste berg af zou durven).
De tuin is prachtig, vol bananenbomen, avocado- en mangostruiken, verschillende soorten ficusplanten, palmen, dieffenbachia, sanseviria en andere planten en struiken die ik niet kan benoemen.
Daarbij valt het ongezellige restaurant erg tegen, een grote, kale ruimte met 3 ongedekte tafels, het buffet is met lakens afgedekt, in de hoek een koelvitrine met flesjes water. Aan het plafond trekken de twee kaploze gloeilampen slechts tientallen woest fladderende libellen aan. Regelmatig vliegen ze met een vaart tegen m’n hoofd en nadat er een paar midden op mijn bord zijn beland houd ik het voor gezien en zoek – zaklantaarn stijf in de hand geklemd - het chaletje op.
Op een paar meter afstand zit in het donker een bewaker op zijn hurken, de knuppel op de knieen. Hij staat op me te begroeten: “Heeft u de tijd goed doorgebracht?”
Ik heb geoefend en weet wat ik in het chichewa behoor te antwoorden: “ Ik heb een goede tijd gehad als u ook de tijd goed heeft doorgebracht”. “Ik heb een goede tijd gehad” is het antwoord. “Dan heb ik ook een goede tijd gehad”.
Ja, en dat gaat zo meerdere malen per dag, het begint ’s ochtends al met “Bent u goed opgestaan” en dan de rest in dezelfde trant.
Even een vluchtig hallo is er niet bij, laat staan dat je met een hoofdknik of handopsteken wegkomt. Kom je een groepje bekenden tegen dan herhaalt zich voor ieder persoonlijk het hele ritueel.
De bewaker gaat weer zitten. Ik slaap vannacht vast safe and sound.