Focus

Het is dinsdagochtend, 9 uur: Ik kijk uit het raam van onze auto terwijl we over een zandweg vlakbij een van onze scholen rijden. Voor de derde keer zie ik nu het 10-jarige jongetje dat altijd langs de kant van de weg staat te zwaaien. Hij heeft een gezwel ik zijn wang, zo groot als een sinaasappel, en waarschijnlijk geen toegang tot medische zorg. Wij rijden verder.

Het is woensdagavond, 7 uur: Ik ben aan het eten in Kasungu Inn. Een vader aan een andere tafel in het hotelrestaurant vraagt me of ik een manier weet om aan 120 euro te komen, zodat hij zijn zoon volgend jaar naar de middelbare school kan sturen. Ik zeg dat ik hem niet kan helpen.

Het is donderdagmiddag, 1 uur: We zijn onderweg naar een school als we zien dat een zieke man op een ossenkar gehesen wordt om naar het ziekenhuis gebracht te worden. Het wordt een lange oncomfortabele rit voor hem. Wij rijden door.

Dit zijn een paar voorbeelden van mensen en situaties waar ik niet verantwoordelijk voor ben en die ik niks verschuldigd ben. Maar ik weet dat ik hen als individu zou kunnen helpen zonder dat het mij zelf in grote problemen zou brengen en toch maak ik de keuze om dat niet te doen. Dat is wel eens lastig aan mezelf te verkopen. Ik heb me regelmatig afgevraagd waarom ik deze keuze maak en inmiddels ben ik er van overtuigd geraakt dat het de juiste keuze is om mijn doelen en daarmee die van TNT en het WFP hier te bereiken.

In de twee maanden hier, ben ik er achter gekomen dat je in het oplossen van problemen een rangorde kunt aanbrengen. In één van mijn eerste bedrijfskunde colleges leerde ik de theorie van Maslov. Ieder mens heeft, voordat het zelfs maar nadenkt over luxegoederen en zelfontplooiing, eerst een aantal basisbehoeften nodig. Voedsel, water en veiligheid zijn de belangrijkste. Pas als deze basisbehoeften vervuld zijn komen andere zaken aan bod (ja, soms lette ik wel op tijdens college). Deze principes klonken altijd al logisch, maar pas nu ik zowel oorzaken als gevolgen van armoede met eigen ogen zie leer ik ze beter begrijpen.

Voor Malawi geldt dat het een goede gezondheidszorg, economie en werkgelegenheid nodig heeft om de armoedecirkel te doorbreken. Hiervoor zijn opgeleide mensen nodig en is het dus belangrijk dat kinderen zo lang mogelijk naar school gaan. Maar als een kind geen eten heeft, kan het wel naar school gaan maar zal het daar niet veel leren door concentratieproblemen. Dus het begint allemaal bij een regelmatig beschikbare, veilige en voedzame maaltijd. Ik snap ook wel dat dit een vereenvoudigde versie van de werkelijkheid is maar wel een waar ik inmiddels sterk in geloof. Ik zie op de scholen dat TNT en het WFP deel uitmaken van de oplossing door het mogelijk te maken dat kinderen op school kunnen eten. Dit is ook de reden dat ik geen aandacht besteed aan alle gevolgen van armoede die ik hier zie.

Ik geloof dat Malawi verder geholpen kan worden door ons te concentreren op het oplossen van de oorzaken van de armoede en geen tijd te verliezen met het ‘deppen van de wonden’. Door ons volledig te focussen op het behalen van de doelen van ons project dragen we daar ons eigen steentje aan bij. Ik weet dat dit een zakelijke benadering is die hard lijkt maar ik zie nu al dat het resultaat oplevert. We hebben hierdoor tijd om de scholen elke dag te bezoeken. Hierdoor en door de sterke WFP-teamleden hier en de ondersteuning vanuit Nederland gaat het erg goed.

Het is vrijdagmiddag, 3 uur: We hebben deze week weer alle 32 scholen bezocht en zitten nu op kantoor in Kasungu. Ik heb net berekend dat we deze week al meer dan 88% voortgang hebben bereikt en dat in ‘onze scholen’in 2009 al ruim 4,5 miljoen maaltijden zijn uitgedeeld aan ruim 22.000 kinderen. Daar moeten we vanavond maar een biertje op drinken....