Liefde is....

Liefde is….

25 augustus, sms: “Score van de eerste conferentiedag; Zeker 5 slapers tijdens de tweede presentatie. Een half uur van beslissen of de telefoons uit of op stil moeten tijdens presentaties. En nog een half uur of overtreders van deze regel gestraft moeten worden. Het voelt alsof ik een spoedcursus aanpassingsvermogen aan het volgen ben. Gelukkig zijn ze wel heel aardig ;-)

5 september, sms: “Bellen lukt niet, ik heb geen beltegoed en kan niet opwaarderen”

6 september, sms: “Weet je nog dat ik nooit meer durfde te zeggen dat een nederlandse bus vol zat? Het is weer zover. We zitten met zeker 200 mensen in een bus. De man in het gangpad zit zo’n beetje op mijn linkerschouder. Mijn buurman aan de andere kant slaapt op de rechter. Iedereen stinkt na de hitte van vandaag! Het wordt nog een lange rit.

Ik heb heimwee!

Ik heb Heimwee! Terwijl ik mijn sms-jes van afgelopen maand doorlees besef ik het ineens. Heimwee is hetgene dat ik nu al een paar dagen voel. Maar het is niet van het type dat ik had verwacht. Ik mis Koen. Bruine boterhammen met kaas. De inside jokes die alleen mijn vrienden snappen. Zoute drop. De gezelligheid van mijn familie. Een goed bord pasta. Het bij elkaar roepen van mijn collega’s voor een hoognodige vrijdagmiddagborrel. Mijn eigen bed zonder klamboe en onze altijd warme douche. Ik heb zelfs zin in een goede regenbui. Maar toch, het is geen heimwee naar Nederland. Ik heb heimwee naar Malawi en begrijp niet helemaal hoe dit kan. Ik ben nog steeds hier, sterker nog, ik ben pas halverwege.

12 september, sms: Ik heb vandaag een hele groep wilde apen gezien. Midden in de stad, langs een drukke weg! Echt raar.

18 september, sms: Weer wat nieuws geleerd. Ze verkopen hier broodjes die nogal machtig zijn. Een paar jaar geleden werden ze nog Bin Laden genoemd. Nu hebben ze er toch maar Obama van gemaakt.

Liefde op het eerste gezicht

Voor vertrek vertelden veel mensen me dat Afrika een soort ‘liefde op het eerste gezicht ervaring’ met zich meebrengt. Toch heb ik dit niet op die manier ervaren. Hoewel het landschap vaak adembenemend is, heeft het in deze droge maanden niet het overweldigend groene en ruige uiterlijk dat ik ken van de bergen die ik heb gezien in Zuid-Amerika. Het eten is ok, maar bij lange na niet zo lekker en gevarieerd als bij een straatstalletje in Thailand en de steden lijken in niks op de prachtige oude centra die je in Europa vind. Ze zijn nog beter te vergelijken met een soort Nederlands industrieterrein met achterstallig onderhoud. De schoonheid van dit land zit anders in elkaar, het zit niet in het eten, het landschap of het culturele erfgoed. Hiér zijn het de mensen die het hem doen. Als ik heel eerlijk ben heeft het me een aantal weken gekost om de persoon achter alle, op het eerste gezicht identieke, zwarte gezichten te zien. Maar nu ik de individuen herken én beter leer kennen wordt ik verliefd op dit land.

23 september, mail: “Het leven hier is zeker indrukwekkend, en ik hoor veel trieste verhalen, maar toch vind ik mezelf elke dag weer breeduit lachend in de auto, omdat ik het zo naar mijn zin heb én omdat ik met mijn werk ook heel veel wel voor elkaar kan krijgen. Heel vaak vragen mijn collega’s me in de auto waarom ik zo zit te lachen, maar kan ik het niet echt goed uitleggen. Meestal heb ik niet eens door dat er een enorme grijns op mijn gezicht staat.”

Het zit hem in de stoere en verlegen 10-jarige jongens en meisjes op de scholen

Zij durven van 20 meter afstand best ‘How are you?’ te roepen naar die rare Azungu in TNT-polo en halen daarmee de bewondering van al hun vrienden binnen. Om daarna direct weg te duiken achter diezelfde vrienden als blijkt dat ik antwoord geef. Gelukkig hebben de kinderen het over het algemeen niet door dat ik soms zelf verlegener ben dan zij. Vooral als ze met zijn 100-en tegelijk om me heen komen staan, niks anders doen dan me aanstaren en ik niet met ze kan praten. Ik vind het dan na een tijdje vanzelf lastig om mezelf een houding te geven.

Het zit hem in de mensen op straat

Dagelijks komen wildvreemden nieuwsgierig naar me toe om te vragen wie ik ben, wat ik hier doe en waar ik naartoe ga. Dan stellen ze zich voor en lopen een stukje met me mee. Om tenslotte, zonder me wat aan te willen smeren of iets van me nodig te hebben, met een ‘prettige dag verder’ hun eigen weg te vervolgen. Ik kan hier niet anders dan mijn gebruikelijke achterdocht naar vreemden te laten varen.

Het zit hem in mijn nieuwsgierige collega’s

Voor hen kook ik 1 keer per week. Het gaat om simpele dingen, maar met grote nieuwsgierigheid eten ze elke week weer iets dat volledig nieuw voor ze is en ze beweren het altijd heerlijk te vinden. In hoeverre dat laatste beleefdheid of de waarheid is zal ik nooit 100% zeker weten maar de zelfgemaakte pizza van vorige week, en sperziebonen, gekookte aardappels en gehaktbal van de week ervoor leken erg in de smaak te vallen. Volgende week: nasi! Hoewel ze dagelijks rijst eten een voor hen totaal onbekend gerecht.

Het zit hem in de medewerkers van Kasungu Inn

Sinds een paar dagen weigeren de mensen in mijn hotel Engels tegen me te spreken. Hun redenatie; “ 4 maanden is veel te kort. Als we Carola hier willen houden moeten we haar zo snel mogelijk leren communiceren in Chichewa, zodat taal geen drempel meer is.” Jammer genoeg hebben ze niet door dat het repareren van mijn douche, die al bijna een week koud is, hoger op mijn eigen prioriteitenlijst staat. De enige reactie die ik daar tot nu toe op krijg is een schouderophalend “misschien is het morgen wel beter”. Ik begin er ondertussen aardig aan te wennen dat ik niet alles onder controle heb.

Het zit hem in de bouwers op de scholen

Zij zijn druk met Msika in onderhandeling over het aantal koeien dat het ze kost om mij te kunnen ‘kopen’ als hun vrouw. Ik geloof dat ik er op dit moment 25 opbreng, en er wordt me verzekerd dat ik dat als een compliment mag beschouwen. Wie deze koeien krijgt is me niet helemaal duidelijk, maar ik heb inmiddels wel begrepen dat ik dat zelf niet ben. Ik mag blij zijn met de aanstaande echtgenoot die ze voor me gaat betalen. Koen, ik heb ze verteld dat ik veel meer waard ben, maar als je me nog terug wilt zien in Nederland moet je misschien maar vast beginnen met sparen want ik weet niet of ze me zomaar laten gaan :-)

Maar vooral...

...zit het hem in het feit dat mensen hier altijd lachen en voor elkaar klaar staan zonder dat er vragen worden gesteld. Als je iemand kunt helpen doe je dat. Kinderen die om wat voor reden dan ook niet thuis kunnen opgroeien worden zonder pardon opgenomen in gezinnen van ooms en tantes. Soms neemt een gezin dat het financieel beter heeft de verantwoordelijkheid voor een kind zelfs over van de echte ouders. Een soort adoptie, zonder dat de echte ouders van het toneel hoeven te verdwijnen. En als ouders het zich niet kunnen veroorloven betalen oudere broers en zussen vaak de opleiding van de jongere, zodat ze weten dat ook zij een kans op een beter leven krijgen.

25 september, mail: “Het gaat nog heel moeilijk worden om hier weer weg te gaan en ik kan me nog niet helemaal voorstellen hoe ik straks weer 40 uur per week zal werken aan het efficient en klantvriendelijk rondbrengen van de post. Maar ik besef tegelijkertijd dat het waarschijnlijk na terugkomst in Nederland veel vanzelfsprekender en gemakkelijker is om weer aan mijn ‘oude ritme’ te wennen dan ik me nu kan voorstellen.”

Het zit hem in alle grote, kleine, oude, jonge, onnozele, slimme en bovenal lieve mensen hier. Ondanks al hun eigen problemen en moeilijkheden heb ik me nooit ergens meer welkom gevoeld. Malawi was misschien geen liefde op het eerste gezicht, maar de bron van mijn heimwee wordt langzaam een liefde voor het leven.

27 september, sms: Ik zit al anderhalf uur in de bus te wachten tot die vertrekt. Tijd doet er niet zo toe. De bus moet eerst vol zitten. Net vertrokken maar nu moeten we eerst tanken. Moet eerst iedereen er weer uit voor de veiligheid. Ben benieuwd hoe laat we vanavond in Kasungu zijn. Gelukkig heeft net een van de passagiers wel een gebed voor iedereen gedaan dus we zullen nu wel veilig zijn. Ik hou van Malawi met al zijn rare trekken, ze blijven me verbazen.