Two weeks in Malawi,

Het is zover, ik ben hier nu officieel alleen! Suzanne is net naar het vliegveld vertrokken om Jaap op te halen voor een welverdiende vakantie. De afgelopen twee weken heeft zij me op een hele leuke manier alle kanten van het werken en leven in Malawi laten zien. Eerst een weekje in het veld in Kasungu, daarna ook het hoofdkantoor van het WFP in Lilongwe. Nu mag ik het stokje van haar over nemen.Toen ik hier twee weken geleden aankwam had ik geen idee wat ik kon verwachten en ik had nooit kunnen bedenken hoeveel verschillende kanten dit land heeft. De komende 4 maanden werk ik in het district Kasungu en maak ik het project waar Machiel en Suzanne eerder dit jaar aan zijn begonnen af. Dit jaar helpen we 32 scholen. Elke school krijgt een opslagruimte voor voedsel, een feeding shelter en een keuken. Het World Food Programme levert de materialen zoals cement, hout en golfplaat. De mensen van de gemeenschap bouwen de gebouwen en ons team begeleidt hen daarbij. Met deze gebouwen kan de school ervoor zorgen dat de leerlingen, gemiddeld duizend per school, elke dag een voedzame maaltijd krijgen. Deze ‘school feeding’ geeft ouders een extra reden om kinderen naar school te laten gaan en helpt kinderen gezond te blijven en beter te leren.
Na mijn aankomst in ‘the warm hart of Africa’ en een heel gezellig welkom door Suzanne en de lokale collega’s Simeon en Msika werd er de volgende dag direct hard gewerkt. De werkdag start in het veld. Na vertrek rijden we eerst een stuk over één van de weinige snelwegen. Deze weg zou je kunnen vergelijken met een provinciale weg in Nederland. Alleen moet je vangrails, apk-gekeurde auto’s en verkeersborden wegdenken en in plaats daarvan een hele schare voetgangers, verkopers, fietsers, koeienkarren, loslopende geiten en vee toevoegen om het plaatje compleet te maken. Na een kwartiertje rijden zegt Simeon ‘the Honeymoon is over’, draait hij onze auto een zandweg op die het uiterste van de auto vergt en brengt hij ons bij de eerste van de acht scholen die we vandaag moeten bezoeken. De witte 4-wheeldrive die we hiervoor gebruiken valt behoorlijk op. Langs de route stoppen veel kinderen met hun spel om naar ons te zwaaien en om het hele dorp te laten weten dat er vandaag ‘Twee blanken!’ zijn om naar de school te komen kijken. Het voelt best gek dat je als hulpverlener hier direct een enorme status hebt, vooral omdat ik nu nog veel aan het leren en meekijken ben en nog niet veel heb bijgedragen aan de resultaten.
Op de scholen valt het me op dat Machiel, Suzanne en het lokale team in de eerste maanden van dit jaar erg veel werk verzet hebben. Het project staat er goed voor. Bijna alle scholen zijn vergevorderd met het bouwen en we liggen precies op schema, ondanks onverwachtte leveringsproblemen van materialen begin dit jaar. De komende maanden is het de taak van Msika, Simeon en mij om ervoor te zorgen dat de gemeenschappen de gebouwen veilig en helemaal af maken. Ook zullen we al voorbereidingen treffen voor het project van volgend jaar.
Na een aantal dagen veldwerk vertrekken we naar Lilongwe zodat ik ook kennis kan maken met de mensen op het WFP kantoor en een aantal overheidsfuncitonarissen. Deze mensen zijn ook belangrijk voor het project, zij doen onderzoek naar wat de scholen nodig hebben, regelen vervoer van mensen en materialen en zorgen ervoor dat de scholen optijd nieuwe voedselvoorraden krijgen zodat er gekookt kan worden. Hier aangekomen val ik met mijn neus in de boter. Ik mag namelijk mee naar een tweedaagse workshop, waar iedereen die iets met school feeding in Malawi te maken heeft bij aanwezig is. Hoewel dit het inwerkprogramma op zijn kop gooit is dit een prachtige kans om de mensen beter te leren kennen, veel te leren over school feeding en de doelstellingen ervan en invloed uit te oefenen op de de invulling van schoolfeeding in 2010.
Wie mij een beetje kent weet dat ik graag snel en doelgericht werk. Tijdens de workshop merk ik dat dat hier toch anders gaat. Het tempo en de manier van discussieren in de workshop vergen vaak behoorlijk wat aanpassingsvermogen van mij.
08.00u: Er zitten ongeveer veertig mensen in de zaal die elkaar allemaal vrij goed kennen. Toch word er uit respect voor elkaar, na de opening met gebed, een microfoon doorgegeven zodat iedereen zijn buurman aan de zaal kan voorstellen. Daarna mogen we onze angsten en verwachtingen voor de workshop opschrijven, worden deze kaarten ingenomen, geschud, weer uitgedeeld en de microfoon weer doorgegeven. Iedereen wordt gevraagd zijn ontvangen kaart voor te lezen en daarna op de muur te plakken. Best een leuk idee, jammer alleen dat dit zo rommelig gaat dat niemand echt luistert naar wat er voorgelezen wordt. Tenslotte is er natuurlijk ook nog tijd nodig om met elkaar te bepalen wat de huisregels zijn. Na een flinke discussie over of de telefoons helemaal uit moeten of dat ze alleen op stil hoeven kunnen we echt beginnen.
10.30: We zijn nu tweeenhalf uur verder, de eerste inhoudelijke presentatie is nog maar net begonnen en inmiddels zitten er al vijf mensen te slapen en zeker tien de krant te lezen. Hier schijnt niemand echt problemen mee te hebben.
En toch, na twee dagen heb ik een aantal zeer positieve en interessante presentaties over school feeding gezien en zijn er veel actiepunten opgepakt door de mensen uit het publiek. Op de een of andere manier lijkt de Malawiaanse manier van werken ook resultaat op te leveren. Gelukkig zie ik nu ook dat er tussen de slapende mensen nog een behoorlijk aantal zit met passie voor hun werk en ambitie om het project verder te brengen. Vooral de vrouwen zijn vaak verrassend fanatiek.
Ik ben hier pas twee weken, maar dat voelt niet zo. Aan de ene kant heb ik al zoveel gezien en geleerd dat het lijkt alsof ik hier al veel langer rondloop. Aan de andere kant heb ik elke dag weer nieuwe ‘verwondermomenten’ die mijn verblijf hier erg interessant maken. Voorlopig vermaak ik me hier wel!!