Trots in Malawi

Kasungu voelt nu echt als mijn thuis. Ik slaap hier in Kasungu Inn, een goed hotel naar Malawiaans standaarden (minimaal aantal insecten, regelmatig warm water en stroom en het toppunt van Malawiaanse vriendelijkheid) In Kasungu ben ik echt zo’n beetje de enige mzungu (blanke), wat me hier meteen een apart soort status geeft.
Wanneer ik hier over de markt loopt weet iedere verkoper mijn naam en na een weekend weg wordt ik door de hotelstaff ontvangen als een verloren dochter die jaren van huis is geweest.. Hartverwarmend! In Kasungu ervaar ik het echte Malawi en is het vooral ook erg rustig. Zo heb ik wel lekker de tijd om na te denken over ‘De Belangrijke Dingen in het Leven’.

Als ik me afvraag waarom ik dit werk doe, moet ik hier heel vaak denken aan wat mijn tante tegen me zij net voordat ik wegging: “de wereld is net als het menselijk lichaam. Als je been gebroken is gaat de rest ook niet verder alsof er niks aan de hand is. Dan is je hele lichaam aan het werk om dat been te herstellen.”
Ik vind dat echt een fantastisch duidelijke uitleg van waarom dit werk hier nodig is! Wel ga ik nu ik hier zit anders aankijken tegen het hoe van ontwikkelingshulp.
“Give a man a fish and he’s fed for a day, teach a man to fish and you have fed him for a lifetime.” (Teach a man to sell fish and he eats steak - niet de orginele quote, maar daarom niet minder waar, toch?)

Educatie is hier dé spreekwoordelijke hengel. Kinderen, en dan met name meisjes, worden geacht op hun 11e al het huishouden te regelen en gaan dan dus niet meer naar school. En zelfs als ze wel gaan, is het niveau om te huilen. Een klein voorbeeldje: afgelopen week stond ik op een school met de hoofdleraar te praten en vervolgens vraagt hij in het Engels aan een leerling of ze het visitors book kan halen. Deze leerling (15 jr., 8th grade, 4 jaar engels achter de rug) komt eerst met een schoolbank aan, “ no, the visitorsbook”, vervolgens met een radio, “no no, the visitors book with the hard cover” en uiteindelijk dan echt met het visitorsbook. Hij moest er zelf gelukkig ook wel om lachen..

Educatie dus en duurzame hulp! Nu ik hier zit besef ik dat sustainability niet zomaar een mooi woord is. Liever een kleine verbetering in de situatie hier die de Malawianen zelf voor elkaar boxen, dan 100 NGO’s die de mooiste gebouwen neerzetten. Daarom ben ik ook echt zo overtuigd van dit project! Juist omdat het werk, het bouwen van die 96 gebouwen hier, door de communities zelf moet gebeuren. Het is zeker niet de makkelijkste weg. We hebben minder directe controle over de kwaliteit en de snelheid van het bouwen en we hebben wel te maken met certificering en een deadline aan het einde van dit jaar. Die certificering wordt lastig als er hier en daar een fundering wordt vergeten, een muur van 7 meter ineens 5 meter wordt en muurtjes ontstaan die niet op de tekeningen terug te vinden zijn. Maar juist dit maakt ons werk nuttig en noodzakelijk. We bezoeken alle scholen nu wekelijks en zijn er op een of andere manier toch altijd net op tijd bij voordat onherstelbare schade ontstaat. En nu we zo regelmatig komen zie je zelfs dat de builders met ons vooruit gaan kijken en vragen stellen over de volgende stap in constructie, it’s amazing!

Overall gaat het project eigenlijk verbazingwekkend goed. Uiteraard was ik met de nodige waarschuwingen op pad gestuurd: “leg de lat niet te hoog, voorkom teleurstellingen!” En ik had me dan ook voorgenomen dat als de wekelijkse vooruitgang per school meer was dan 1 persoon in z’n eentje per week kon doen, mijn werk nuttig was. Maar nu ik hier ben, verbazen de scholen me in enthousiasme en snelheid!
We zijn pas een maand geleden begonnen met het leveren van bouwmaterialen en meerdere scholen zijn nu al aan het dak aan het werken. 18,8% van de constructie is gedaan, wat ongeveer gelijk staat aan 17 afgeronde gebouwen. Zelfs naar Nederlandse standaarden is dat indrukwekkend!

En waarom het nu zo snel gaat? Heel veel redenen, maar de beste die ik kan verzinnen is dat School Feeding enorm gewaardeerd wordt door alle scholen. De scholen weten: voor hen 10 anderen die het ook graag willen. We zien scholen ook steeds minder excuses gebruiken voor achterblijvende progress of niet koken. Waar een begrafenis (wat regelmatig voorkomt, helaas) eerder een reden was om alles uit je handen te laten vallen, wordt er nu doorgebouwd en doorgekookt. Zelfs zo dat de builders een boete van 1 geit riskeerden, aangezien ze doorwerkten tot net voor de begrafenis van een hooggeplaatste chief binnen de community..

De commitment hier is dus echt heel hoog dit jaar en dat is maar goed ook, want bij het project komt voor een school enorm veel kijken. Dat laatste kan je vrij letterlijk nemen. Over het algemeen zijn 2 tot 4 man per school aan het werk en worden ze begeleid door 10 tot 15 man die letterlijk kijken hoe de builders aan het klussen zijn (zie foto). Deze 10 man zijn leraren, leden van de schoolcommittee, leden van de construction committee, leden van de kookcomittee, chiefs, toevallige voorbijgangers etc etc. Het mooie hieraan is dat de hele (en dan ook echt de héle) gemeenschap betrokken is bij dit project.

Voor mij is het geweldig om hier te zien dat het geld dat in Nederland door TNT wordt opgehaald (onder andere met Topkoks voor Thuiskoks I, II en nummer III is in de maak!) echt waanzinnig goed besteed wordt. De samenwerking blijft uitdagend, maar de resultaten mogen er wezen! Aan het eind van de dag is het nog het meest bijzonder om de trots te zien in de gezichten van de headteachers, builders en chiefs op de vooruitgang die ze zélf gemaakt hebben...