Aan de slag in Chikwawa

Het is vrijdagmiddag en mijn eerste week in Malawi zit er bijna op. Het was een mooie week met veel bijzondere ervaringen. Voordat ik verder ga met vertellen wil ik iedereen die gereageerd heeft op mijn eerdere blogs bedanken voor de reacties. Erg leuk om te lezen.
Ik heb Simeon en Msika de groeten gedaan van iedereen die dat gevraagd heeft. Het leuke hiervan is dat zij iedereen nog kennen die hier eerder geweest is.

Afgelopen dinsdag ben ik echt aan de slag gegaan. Vanuit Mulanje zijn we eerst naar Blantyre afgereisd, naar het kantoor van het WFP. Daar heb ik kennis gemaakt met Marta, de manager daar en met de rest van de mensen die daar werkzaam zijn. Het was indrukwekkend om alle loodsen en tenten met opgeslagen graan en mais te zien en ook om te horen wat voor enorme logistieke operatie hier achter schuilt. Na een uitgebreide briefing zijn we doorgereisd naar Chikwawa.

Chikwawa ligt een stuk lager dan Mulanje en Blantyre en de weg er naar toe door de bergen was prachtig. Is het hier heet? Ja. Zijn er veel muggen? Ook ja. Maar al met al is het prima te doen hier. Ik vertrouw maar op de Malorone en met een hoge factor zonnebrand kom je een heel end hier.

Woensdag zijn we hier officieel gestart met het maken van een bezoekplanning voor de 30 community meetings die in de komende 2 weken gehouden zullen worden. Tijdens de community meeting gaan we uitleggen wat exact de bedoeling is van het project en wie waar verantwoordelijk voor is. Het plannen heb ik samen met Msika en met Charles gedaan. Charles is de District school meal coordinator, die vanuit de overheid verantwoordelijk is gemaakt voor het verstrekken van maaltijden op de scholen. WFP en de overheid werken hierin dus nauw samen.
Nadat de bezoekplanning was opgesteld zijn we eerst de scholen gaan bellen waarvan we een telefoonnummer hadden om de tijd mee te delen waarop de community meeting plaats gaat vinden. De scholen die we niet konden bereiken hebben we woensdag, donderdag en vrijdag persoonlijk bezocht.

Om bij een school te komen moet je vaak enorme afstanden afleggen over smalle zandweggetjes. De verste school ligt op 2 uur rijden van Chikwawa in een afgelegen gebied waar geen water en geen elektriciteit is. Sommige inwoners van de dorpen daar zijn zelfs nog nooit in Chikwawa zelf geweest. Hoe onvoorstelbaar is dat!? Het rijden over de rode zandwegen met een 4WD is een ervaring op zich. Prachtige uitgestrekte landschappen, het ontwijken van koeien, kippen en geiten en bij ieder dorpje wat we passeren zwaaiende kindertjes.

De dorpen hier lijken in geen enkel opzicht op onze dorpen in Nederland. Een dorp hier bestaat hier uit kleine lemen of bakstenen hutjes met riet of golfplaten op het dak en een waterpomp in de buurt. In de hutjes die vaak zo groot zijn als een gemiddelde slaapkamer bij ons slapen vaak 5-8 mensen. Dit is echt een andere wereld.

Op iedere school waar we aankomen worden we hartelijk en officieel ontvangen. Er wordt direct tijd voor ons gemaakt en na het officiele kennismaken communiceren we de datum van de community meeting en geven we aan wie hierbij aanwezig moeten zijn.
De scholen zijn heel blij met onze komst en sommige laten vol trots de bakstenen, zand en het grind zien dat ze in dat ze in de afgelopen periode verzameld hebben. De scholen zijn er klaar voor en nemen het project erg serieus.

Op iedere school waar we komen ben ik de “main attraction” zodra ik uit de auto stap en krijg ik direct een horde nieuwsgierige, breed glimlachende kinderen achter me aan die maar al te graag even op de foto willen en met z’n allen keihard beginnen te lachen als ik ze het resultaat laat zien. Het contact met de kinderen is hartverwarmend en van hun lach en hun enthousiasme word je instant vrolijk. :)

Al na mijn eerste week hier kan ik zeggen is het werk dat we hier doen dankbaar en mooi werk is. Ik zie uit naar de komende weken.

Vanuit Chikwawa wens ik iedereen een fijn weekend toe!

Hartelijke groeten,
Jolene