Muli Bwanji (how are you)?

Mijn eerste drie weken in Malawi zitten er alweer bijna op. Voor de mensen die net inhaken op deze blog, hierbij zes dingen die mij het meeste zijn opgevallen:

Vriendelijke mensen in een prachtige omgeving
Het landschap is werkelijk adembenemend. Felgroen gekleurde theevelden die zich uitstrekken over het heuvelachtige landschap van Mulanje. ‘s Avonds kleurt de ondergaande zon de lucht felrood. De grootste wegen die Malawi doorkruisen zijn van opvallend goede kwaliteit. Daarnaast vind je kleine, vrolijk gekleurde winkeltjes met vaak grappige namen als ‘The no fear shop’ en ‘ Innocent spare parts’ en lopen vrouwen met voedingsmiddelen en tonnen water op hun hoofd en zwoegen volbepakte fietsers tegen de heuvels omhoog. Mensen zijn vrolijk en begroeten elkaar vriendelijk (volgens een heel ritueel).

Slechte oogst
Echter, na de eerste dag ‘in the field’ begrijp ik dat het verhaal achter het schoolvoedselprogramma pas begint zodra we van de hoofdweg afgaan en een stoffige zandweg inslaan. Daar waar geen auto’s komen, je nog een handjevol fietsers telt en de meeste mensen lopen, meestal op blote voeten. Piepkleine huisjes, zonder ramen, stromend water of electriciteit, die zich aftekenen tegen de dorre maisvelden. De armoede is hier duidelijk zichtbaar en mensen leven van het voedsel dat direct van het land komt. Omdat ze daar totaal afhankelijk van zijn worden hier door de slechte oogst op korte termijn grote problemen verwacht in de voedselvoorziening.

Honderden kinderen
De scholen maken flink indruk op mij. Honderden kinderen op blote voeten, gehuld in ‘zestiendehands’ kleding (lompen zou een passender woord zijn) vol gaten en scheuren en met als enig bezit het witte schoolbordje dat om hun nekjes hangt. Neem bijvoorbeeld Chingoli, een school met ruim tweeduizend kinderen. Als ik geinteresseerd aan de headteacher vraag hoeveel leraren hij in dienst heeft, antwoord hij verlegen: ‘Twelve madame, it’s very hard to get enough teachers these days’. Twaalf! Voor meer dan tweeduizend kinderen! En helaas is dit geen uitzondering...

De klaslokalen puilen dan ook uit en de meeste kinderen zitten op de grond. Vanwege gebrek aan lokalen krijgt de rest buiten les onder de boom. Zelf zijn de leraren vaak ook niet in een al te beste conditie. Gelukkig zie ik dat er op de scholen wel wordt gekookt, zodat kinderen toch hun dagelijkse porridge krijgen, een maispap die is aangevuld met extra vitaminen.

Vanzelfsprekendheden
Ik besef me hier ook direct hoe ontzettend verwend wij zijn in Nederland. In Malawi is namelijk niets vanzelfsprekend. Zo valt de electriciteit met grote regelmaat uit (en dan is het hier echt donker!), vind je goede sanitaire voorzieningen lang niet overal en is stromend water een luxe. De wegen zijn vaak moeilijk begaanbaar, vol hobbels en gaten, verbonden door gammele bruggetjes. Het assortiment van levensmiddelen is in de plaatselijke winkeltjes erg beperkt, het internet vaak super traag en het downloaden van bestanden meestal niet mogelijk. O ja, en op tijd komen (of uberhaupt opdagen) is ook lang niet altijd vanzelfsprekend...:). Tja, en daarom gaan dingen dus ook vaak langzamer dan gepland...

De media
Ik vind hier de krant lezen een vrij vermakelijke bezigheid en het geeft me veel inzicht in de politieke en maatschappelijke discussies die er spelen in het land. Het lijkt hier soms wel alsof de tijd heeft stilgestaan. De belangrijkste toppics op dit moment zijn: het verbieden van polygamie (o.a. in relatie tot HIV/Aids en vrouwenmisbruik) en het legaliseren van homoseksualiteit. Daarnaast vind je er bijvoorbeeld ook regelmatig artikelen van mensen die worden beschuldigd van hekserij.

Positieve energie
Het meest opvallende van Malawi vind ik dat ondanks al deze ‘drempels’ de mensen ontzettend veel positieve energie uitstralen. Ze zijn hartelijk, maken grappen en proberen er met trots oprecht het allerbeste van te maken. Niet voor niets noemen zij Malawi dan ook: The warm heart of Africa. Mijn hart heeft het land in ieder geval nu al gestolen.

Volgende keer meer! Liefs, Marieke