Met andere ogen kijken

Afgelopen week is er weer een aantal collega’s op fieldtrip gekomen. Acht collega’s, inclusief Marielle, 3 dagen lang in Malawi, meekijken met de projectmanager. Het is een vol programma waar geen minuut onbenut blijft om iedereen zo veel mogelijk indrukken van Malawi, de mensen, WFP, en de bijdrage van PostNL mee te geven.

Bij aankomst zijn we direct naar het kantoor van WFP gegaan, daar hebben onze collega’s van WFP een goed beeld geschetst van Malawi, de werkzaamheden van WFP en vooral ook de uitdagingen waar Malawi mee geconfronteerd wordt. Momenteel ontvangt zo’n 8% van de bevolking (1,8 miljoen mensen) noodvoedsel omdat zij niet aan voldoende voedsel kunnen komen. In december wordt dit 11% (2 miljoen mensen). Hoewel er genoeg voedsel in Malawi lijkt te zijn, is het niet op de juiste plaatsen en door de hoge prijzen van benzine en de logistieke uitdagingen om voedsel overal te krijgen wordt het onbetaalbaar om zelfs de meest basale dingen zoals mais te kopen. Vooral in het Zuiden van het land, waar wij nu zijn, is het erg slecht aan toe en ontvangen ruim 50,000 families noodhulp en dat zijn zo’n 250,000 mensen. De cijfers zijn al indrukwekkend, maar dat was pas het begin van de fieldtrip.

Tranen in mijn ogen
De volgende ochtend vroeg op om richting het eerste ‘veld project’ te gaan: Njereza school. Bij deze school in 2 groepen meegegaan met twee leerlingen, een jongen en een meisje van respectievelijk 12 en 13 jaar oud. Beide leerlingen waren hun ouders verloren en leefden bij hun grootmoeder. Door te zien waar en hoe een leerling woont, met niet meer dan een rieten dak boven het hoofd; werd het belang van iedere dag een maaltijd op school, goed onderstreept. De dag van het meisje bestaat uit ’s ochtends opstaan om water te halen en eten voor te bereiden voor haar grootmoeder en zichzelf, daarna naar school, na school velerlei klussen in en rondom het huis. Haar droom: lerares te worden. Na het bezoek teruggelopen naar school; om als dank een aantal cadeaus te geven, zoals schoolbordverf, krijt en woordenboeken. Alle kindertjes en leeraren keurig en stil om ons heen, en toen Eduard aankondigde dat er voor iedereen een pen was, barstte het los van blijdschap. Deze pure vreugde, de dankbaarheid van deze ruim 1300 kindjes ging dwars door me heen en ik kreeg tranen in mijn ogen van de realisatie met hoe weinig deze mensjes gelukkig zijn en welk aandeel iedere dag een warm bord met pap heeft in het bijdragen aan een betere toekomst voor dit land.

Dansen van blijdschap
Alsof de indrukken op school niet genoeg waren zijn we doorgereden naar een Food Distribution, families worden hier van noodvoedsel voorzien. Wederom warm en hartelijk ontvangen door de gemeenschap; dans en zang van blijdschap en als dank voor onze steun. Het is echt onvoorstelbaar hoe weinig deze mensen hebben en met hoe weinig zij kunnen leven. Wat met name indruk maakte op ons, was de wijze waarop men hier samen deelt en elkaar gunt. Dus iedereen woog zijn rantsoen af en bracht eerlijk terug wat er teveel was gegeven. Klinkt simpel, maar het rantsoen is allerminst tw veel, en daarmee zo ontzettend speciaal om te zien hoe eerlijk ze het teruggeven.

Zina, het meisje van het kookboek
Topkoks voor Thuiskoks is weer uitgebracht met het thema “koken voor elkaar”, toepasselijker kan in deze tijd niet. Op de eerste bladzijde staat Zina, één van de ruim 700,000 leerlingen die iedere dag een maaltijd ontvangt. Marielle heeft Zina het kookboek overhandigd, zo trots was deze jongedame om zichzelf in het boek te zien! Gaaf ook om Zina aan het bezoek voor te stellen, maakt het allemaal nóg tastbaarder.

Zang en Dans om te leren
De tweede dag omgevlogen en zo was het ineens vrijdag. Vrijdag begonnen we al vroeg in een gezondheidscentrum, iedere 2 weken komen hier zwangere vrouwen en vrouwen met jonge kinderen (tot 5 jaar), er wordt gecheckt of de kindertjes voldoende en juiste voeding krijgen en zo niet dan wordt het aangevuld. PostNL is hier niet direct bij betrokken, maar het is wel een belangrijk onderdeel van het werk van WFP. Ik was hier al wel eens eerder geweest, in de hoedanigheid om te te checken of het werk op de juiste manier werd uitgevoerd. Nu keek ik door de ogen van mijn collega’s: ik zag het grote aantal kinderen en moeders, hoe klein en mager sommige kindertjes waren, hoe weinig een moeder kan doen voor haar kinderen en wederom hoe onontbeerlijk het eten is dat zij ontvangen van WFP. Gelukkig zag ik ook de andere kant, zwangere moeders die, terwijl zij wachten op hun beurt om gewogen te worden, dansen en liederen zingen over zwangerschap, gezonder leven en anticonceptie. Zang en dans: de beste manier om informatie over te brengen als men niet kan lezen en schrijven.

Voetballen op school
Als laatste gingen we naar Phokera School, hier wordt een grote keuken en een opslagplaats gebouwd van het geld van PostNL. De keuken wordt in volle glorie gebruikt! Wij hebben meegeholpen met de bordjes pap vullen en uitdelen aan de lange rij kindertjes. Na mee te kijken in de klas, stonden we op het voetbalveld. Een uiterst professioneel schoolteam in FC Barcelona shirtjes kwam het veld opgerend en zo begon de wedstrijd. Het eerste doelpunt werd door het PostNL team gescoord, vanaf de kant werd er wat stilletjes gejuicht... totdat het tegendoelpunt erin ging. Alle 1000 kinderen stormden juichend het veld op! Compleet overdonderd keek Nederlandse team toe hoe de tegenstanders onthaald werden! Na een teamfoto met beiden teams, mochten de PostNLers zich nogmaals van hun beste kant laten zien tegen het dameselftal. Echt te gek dat er een damesaftal is, met enige structuur want ook zij hadden netjes een shirtje aan. Ook deze wedstrijd eindigde in gelijkspel waardoor alle teams als winnaar werden onthaald. Bezweet en voldaan werden we door verschillende prominenten van school en gemeenschap bedankt voor het goede werk dat wij doen. Het blijft heel bijzonder om te horen dat het School Voedsel Programme heeft gezorgd voor meer leerlingen, met name in de hogere klassen, en minder afwezigheid van leerlingen. Ook voor meisjes zijn de cijfers positief en zien ze steeds meer meisjes de basisschool afmaken. Het voelt goed dat we als organisatie dit project steunen want de toekomst van Malawi ligt in de handen van deze kinderen; terecht als je de energie, passie en vrolijkheid van alle kinderen ziet.

Met andere ogen...
Ik kom dagelijks op veel scholen en apprecieer iedere dag wel wat we doen, tegelijkertijd heeft deze fieldtrip mijn ogen opnieuw geopend. Door de ogen van iemand die hier niet eerder is geweest kijken naar de projecten van WFP, PostNL en Malawi geeft nieuwe en andere inzichten en heeft mij laten waarderen hoe belangrijk het is dat wij doorgaan met het bieden van steun. Zeker nu er steeds meer mensen in Malawi afhankelijk zijn van noodvoedsel. In het specifiek heb ik geleerd hoe belangrijk het is om niet alleen onze collega’s maar ook onze familie en vrienden te informeren en betrekken bij het werk wat wij hier doen.

Ik dank mijn collega’s dan ook voor hun openheid en leergierigheid tijdens het bezoek, het was waanzinnig om deze ‘reis’ met jullie te maken. Speciaal ook dank aan Eduards dochter Suzanne, zij heeft met haar betrokkenheid op afstand een enorme indruk op mij gemaakt en haar opdrachten hebben ons allen aan het denken gezet.

De komende vijf weken zal ik nog hard moeten werken om alles af te krijgen en de plannen voor volgend jaar te smeden, tegelijkertijd weet ik dat ik regelmatig zal terugdenken aan de dankbaarheid van alle kinderen en de ontstelde gezichten van mijn collega’s en dat meeneem in mijn laatste weekjes hier.